Owoce, warzywa, przyprawy, zioła - Oferta Freshmint

Szczawik krwisty

Mikro zioła

Szczaw to roślina, która znalazła zastosowanie nie tylko w kuchni, lecz także lecznictwie. Szczaw posiada liczne właściwości zdrowotne, które od wieków są wykorzystywane przez zielarzy. Szczawie zawierają sporo garbników - związków, które zmniejszają nasilenie biegunki lub zatrzymują ją, działając ściągająco na błonę śluzową jelita grubego. Ziele szczawiu kędzierzawego polecane jest na kaszel różnego pochodzenia, towarzyszący infekcjom górnych dróg oddechowych. 

Zastosowanie w kuchni - W Polsce szczaw jest bazą tradycyjnej zupy szczawiowej, przyrządzanej z posiekanych liści tej rośliny i śmietany. Z kolei we Francji popularnością cieszy się sos szczawiowy, który jest typowym dodatkiem do ryb. Sos szczawiowy przygotowuje się podobnie jak zupę, jest tylko trochę gęstszy. Jego charakterystyczny, kwaskowaty smak, który pochodzi od wolnego kwasu szczawiowego i jego rozpuszczalnych soli, sprawia, że jest idealnym dodatkiem do wiosenno-letnich sałatek.

Kto nie powinien jeść szczawiu? Ze szczawiu powinny zrezygnować osoby zmagające się z chorobami nerek, reumatyzmem, osteoporozą. W przypadku chorób pęcherzyka żółciowego należy ograniczyć w diecie produkty będące źródłem szczawianów.

Źródło: https://www.poradnikzdrowie.pl

Rzodkiewka

Mikro zioła

Kiełki od dawna uchodziły za synonim zdrowej diety. Teraz mają poważną konkurencję. W sklepach możemy znaleźć mikro liście.Czym się różnią mikro liście od kiełków? Przede wszystkim mają więcej wartości odżywczych i błonnika. Początkowo używano młodych listków jako dekoracji. Nic dziwnego, efektownie prezentują się na talerzu, są aromatyczne, chrupiące i smaczne. Okazało się również, że mikro liście zawierają nawet 16 razy więcej witamin i minerałów niż dojrzałe rośliny.

Mikro rzodkiewka - delikatne w smaku mikro zioło, przypominające kiełki rzodkiewki. Dzięki małym, soczystym liściom w zielono-czerwonym kolorze, ma dużą wartość kompozycyjną i ozdobną. Młode listki rzodkiewki mają ostry, wyrazisty smak. Sprawdzą się jako dodatek do kanapek, past na bazie twarogu i jajek, a także jako posypka do sałatek czy kremowych zup oraz ryb i dań mięsnych.

Dlaczego warto jeść liście rzodkiewki? Zdrowotne właściwości liści rzodkiewki są od dawna cenione na Dalekim Wschodzie. W Polsce przyjęło się jednak, że zjadamy tylko korzeń rzodkiewki, a liście wyrzucamy. A jak się okazuje, to właśnie one są najzdrowszą częścią tej rośliny. Warto więc włączyć je do swojej diety.

Groszek

Mikro zioła

Delikatne i chrupiące łodygi tego mikro zioła mają delikatny słodkawy smak groszku, są chrupiące i wypełnione zdrowiem. Zawierają wiele wartości odżywczych. Mikro liście groszku są źródłem witaminy A,B,C,E oraz Wapnia, Żelaza, Magnezu, Fosforu, Potasu i Aminokwasów. Zawierają także dużą ilość błonnika, który zapewnia poczucie sytości. Można je jeść „na surowo”, prosto z opakowania, lub dodać do ulubionych dań. Liście w porównaniu do nasion są zdecydowanie bardziej lekkostrawne, a dodatkowo obfitują w naturalny magnez i kwas foliowy.

Zastosowanie w kuchni - mikro groszek jest idealnym, odświeżającym dodatkiem do kanapek oraz sałatek, można nim także przystrajać kremowe zupy, pasty oraz gulasze. Świetnie komponuje się z owocami morza. Warto również wykorzystać go jako bazę dań typu Stir Fry*, zwłaszcza w towarzystwie czosnku i sosu sojowego.

*Stir Fry - to technika gotowania polegająca na krótkim smażeniu potraw na wściekle rozgrzanym oleju. Żeby uniknąć przypalenia i zapewnić równomierne ogrzewanie produktów, miesza się je i podrzuca na woku lub patelni – stąd nazwa. 

Mix śródziemnomorski

Mikro zioła

Mikro zioła sprowadzane z Izraela, z nadzorowanej przez nas plantacji. Żaden składnik miksu nie znalazł się tam przypadkowo

Amarantus

Mikro zioła

Amarantus - znany jest również pod nazwą szarłat i należy do najstarszych roślin uprawnych na świecie. Stanowił już dietę Majów, Inków i Azteków. Do dziś cieszy się popularnością w krajach środkowoamerykańskich, w Europie i Ameryce Północnej, szczególnie ze względu na wysoką zawartość białka, minerałów i witamin. Stanowi źródło dobrej jakości białka roślinnego. Zawiera bardzo cenne dla organizmu aminokwasy siarkowe – cystynę, metioninę i cysteinę, dzięki czemu stanowi atrakcyjny surowiec do uprawy, zapewniający bezpośrednie potrzeby energetyczne organizmu. To nie wszystko w kategorii właściwości zdrowotnych amarantusa! Posiada on zdolność do stymulowania wzrostu i naprawy komórek. Skutecznie i szybko łagodzi stany zapalne, zapobiega niektórym poważnym i przewlekłym chorobom, zwiększa wytrzymałość układu kostnego, reguluje ciśnienie krwi, wzmocnienia naturalny system odpornościowy organizmu.

Nie zawiera glutenu, dlatego powinien znaleźć się w diecie osób chorych na celiaklię. Jest za to bogaty w błonnik, co szczególnie spodoba się osobom dbającym o prawidłową wagę ciała jak i odchudzającym się. 

Z ziaren amarantusa wywarza się mąkę i płatki. Z nasion można uzyskać olej. 

Zastosowanie w kuchni - Mikro amarantus ma piękny buraczkowy kolor. W samku też jest podobny do surowego buraka. Stanowi doskonały dodatek do mięs, sałatek, zup oraz faszerowanych warzyw. Ozdobi i nada charakteru każdemu daniu. 

Musztardowiec czerwony

Mikro zioła

Roślina ta należy do rodziny kapustowatych. Pochodzi z Azji, ale można go spotkać także w Ameryce Północnej i Europie Wschodniej. Posiada on cenne właściwości odżywcze dzięki bogactwu wit. K, A, C i E oraz wapnia i kwasu foliowego.

Ma pieprzno musztardowy smak, dzięki czemu doskonale odnajduje się w sałatkach, podkreśla delikatne twarogi a także pięknie współgra z daniami kuchni azjatyckiej.

Jej „dorosła” odmiana wykorzystywana jest do wyrobu musztardy właśnie.

Oksalis brązowy

Mikro zioła

Inaczej szczawik zajęczy. Występuje niemalże w całej Europie, na Kaukazie, w Rosji i w Ameryce. W Polsce uważa się wręcz za roślinę pospolitą. Występuje w lasach, do pierwszych przymrozków.

Jest doskonałym źródłem witaminy C, ma także właściwości moczopędne.

Jego listki przypominają liście koniczyny.

W smaku jest kwaśny i orzeźwiający. Po prostu pyszny.

W kuchni znajduje zastosowanie zarówno w daniach wytrawnych jak i deserach. Podkreśla ich smak i pięknie zdobi.

Uprawiany w naszym gospodarstwie osiąga kolor brązowy i czerwony. Pięknie kwitnie. Często zbierany jest z drobnymi jasnymi kwiatkami, które jeszcze bardziej podkreślają jego urokliwość .

Oksalis czerwony

Mikro zioła

Inaczej szczawik zajęczy. Występuje niemalże w całej Europie, na Kaukazie, w Rosji i w Ameryce. W Polsce uważa się wręcz za roślinę pospolitą. Występuje w lasach, do pierwszych przymrozków.

Jest doskonałym źródłem witaminy C, ma także właściwości moczopędne.

Jego listki przypominają liście koniczyny.

W smaku jest kwaśny i orzeźwiający. Po prostu pyszny.

W kuchni znajduje zastosowanie zarówno w daniach wytrawnych jak i deserach. Podkreśla ich smak i pięknie zdobi.

Uprawiany w naszym gospodarstwie osiąga kolor brązowy i czerwony. Pięknie kwitnie. Często zbierany jest z drobnymi jasnymi kwiatkami, które jeszcze bardziej podkreślają jego urokliwość .

Słonecznik

Mikro zioła

To mikro zioło o jędrnej, sprężystej strukturze. To po prostu słonecznik we wczesnej fazie wzrostu. Ma wyczuwalny, choć nienachalny smak słonecznika, ma też jego świeżość i delikatność.

Zawiera wiele składników odżywczych oraz witaminy E,B6 ,A , C i minerały. Między innymi fosfor, wapń, magnez, potas, miedź i cynk a także kwas foliowy.

W kuchni stosuje się go często do sałatek jak i wykończenia lekkich, wegetariańskich potraw. Jego lekko orzechowy posmak doskonale odnajduje się w pastach, a także kanapkach.

Botwina czerwona

Mikro zioła

Shiso czerwone

Mikro zioła

Shiso zielone

Mikro zioła

Por

Mikro zioła

To mikro zioło o dość mocnym, intensywnym smaku. Jest również silnie aromatyczny.

Zawiera moc witamin i minerałów. Jest bogaty miedzy innymi w : fosfor, wapń, wit. C, karoten.

W kuchni doskonale podkreśla smak potraw z surowego mięsa: tatar wołowego lub z ryby.

Perfekcyjnie komponuje się z kuchnią azjatycką.

Sakura

Mikro zioła

Mikro rzodkiewka to mikro zioło z maxi efektami smakowymi. Ma w sobie moc i ostrość rzodkiewki, a także jej chrupkość. Jest ostra i wyrazista. W naszej ofercie kolor rzodkiewki to od zieleni do purpury.

Idealna do dań mięsnych, sałatek, serów i sosów.

Zielone pac choi

Mikro zioła

Mikro liście kapusty białej chińskiej to bogactwo mikroelementów, witamin , szczególnie K,C,A, potasu, kwasu foliowego, witaminy B2, fosforu, błonnika i białka. Jest także źródłem choliny, magnezu, niacyny, witaminy B1, miedzi, kwasów tłuszczowych omega 3 i cynku.

Często stosowane, jak ich dorosły odpowiednik, to potraw kuchni orientalnej także do tatara z ryby.

Podkreślają jego smak, wygląd i aromat.

Kolendra

Mikro zioła

To roślina z rodziny baldaszkowatych.

Pochodzi z Krajów Bliskiego Wschodu i rejonów Moza Śródziemnego. Obecnie uprawiana jest niemal na całym świecie: w Indiach, Chinach, Pakistanie, Grecji, Gruzji, Rosji, Argentynie, Europie Środkowej, Maroko, Etiopii i Syrii.

Kolendra wyglądem przypomina pietruszkę.

Smak ma zdecydowanie inny- delikatnie anyżowy. W dużej ilości stosowana w kuchni arabskiej, gruzińskiej oraz azjatyckiej.

Mikro kolendra ma bardzo drobne listki, ma dość intensywny aromat, a w smaku przypomina swoją „wielką” wersję.

Doskonała do wykończenia delikatnych potraw o świeżym smaku. Kolendra niektórym może kojarzyć się z wiosną.

Musztardowiec japoński

Mikro zioła

Musztardowiec japoński, a właściwie gorczyca sarepska, kapusta sitowata. Z niej powstały w Azji odmiany roślin ozdobnych z tej samej rodziny, ale z jadalnymi liśćmi.

Występują odmiany, jak nasza, o formach postrzępionych listków o orientalnym smaku.

Jego liście zawierają duże ilości kwasu foliowego oraz mikroelementów. Są również bogatym źródłem prozdrowotnego sulforafanu ( typowego składnika dla roślin kapustnych i rzepowatych).

Roślina ta pięknie dopełnia potrawy kuchni orientalnej. Swoją postrzępioną strukturą liści i zdecydowanym smakiem podkreśla jej potrawy.

Musztardowiec zielony

Mikro zioła

Musztardowiec zielony, to jedna z odmian musztardowca japońskiego, z którego powstały w Azji odmiany roślin ozdobnych z tej samej rodziny, ale z jadalnymi liśćmi.

Występują odmiany, jak nasza, o formach delikatnie zaokrąglonych listków o orientalnym smaku.

Jego liście zawierają duże ilości kwasu foliowego oraz mikroelementów. Są również bogatym źródłem prozdrowotnego sulforafanu ( typowego składnika dla roślin kapustnych i rzepowatych).

Mikro musztardowiec zielony pięknie dopełnia potrawy kuchni orientalnej. Swoją niepozornością , ale zdecydowanym smakiem, podkreśla jej potrawy.

Shiso czerwone

Mikro zioła

To nasza rodzima pachnotka, dostępna w ofercie przez cały rok. Schiso pochodzi z Azji. Liście pachnotki są bogate w wapń, żelazo witaminę A i C.

W gastronomii używa się jej obu kolorów, a właściwie trzech- czerwonej, zielonej i mieszanej. W smaku jest anyżkowa, ziołowa, dość ostra. Podkreśla zarówno ciężkie jak i lekkie dania, jest dość uniwersalna w zastosowaniu- czerwona nieco mocniejsza- zatem do dań z mięsa czerwonego, zielona lżejsza- lubią ją białe mięsa.

Duże liście pachnotki wykorzystywane są w jej „rodzimej” kuchni- azjatyckiej. Idealnie wygląda i smakuje podane na nich np. sashimi.

Szczawik trójkątny

Mikro zioła

Jest to roślina z rodziny szczawiowych.

Jego liście wyglądają jak liście koniczyny -tyle, że trójkątne i podzielone nerwem na trzy. Ubarwienie liści jest fioletowo- purpurowe. Ich wierzchnia warstwa daje wrażenie aksamitnej struktury.

Zdecydowanie kwaśny i orzeźwiający w smaku jest idealny zarówno do potraw wytrawnych, mięs czy delikatnych sałatek, a nawet deserów. Odpowiednio ułożony sprawia wrażenie, jak by przed chwilą na potrawie usiadł motyl.

Szczawik krwisty

Zioła cięte

Szczaw to roślina, która znalazła zastosowanie nie tylko w kuchni, lecz także lecznictwie. Szczaw posiada liczne właściwości zdrowotne, które od wieków są wykorzystywane przez zielarzy. Szczawie zawierają sporo garbników - związków, które zmniejszają nasilenie biegunki lub zatrzymują ją, działając ściągająco na błonę śluzową jelita grubego. Ziele szczawiu kędzierzawego polecane jest na kaszel różnego pochodzenia, towarzyszący infekcjom górnych dróg oddechowych. 

Zastosowanie w kuchni - W Polsce szczaw jest bazą tradycyjnej zupy szczawiowej, przyrządzanej z posiekanych liści tej rośliny i śmietany. Z kolei we Francji popularnością cieszy się sos szczawiowy, który jest typowym dodatkiem do ryb. Sos szczawiowy przygotowuje się podobnie jak zupę, jest tylko trochę gęstszy. Jego charakterystyczny, kwaskowaty smak, który pochodzi od wolnego kwasu szczawiowego i jego rozpuszczalnych soli, sprawia, że jest idealnym dodatkiem do wiosenno-letnich sałatek.

Kto nie powinien jeść szczawiu? Ze szczawiu powinny zrezygnować osoby zmagające się z chorobami nerek, reumatyzmem, osteoporozą. W przypadku chorób pęcherzyka żółciowego należy ograniczyć w diecie produkty będące źródłem szczawianów.

Źródło: https://www.poradnikzdrowie.pl

Bazylia czerwona

Zioła cięte

Bazylia czerwona to jedna z wielu odmian bazylii. Jej matką” jest oczywiście bazylia zielona. Czerwoną odróżnia od tradycyjnej, zielonej bazylii korzeniowy aromat i zdecydowanie bardziej intensywny zapach.

Poza walorami estetycznymi posiada wiele składników korzystnie wpływających na organizm. Ma dużą zawartość betakariofilenu, który łagodzi stany zapalne i zmniejsza obrzęki. Zapobiega starzeniu się wątroby, mózgu i serca. Obniża łagodne stany gorączkowe, ma działanie antybakteryjne.

Jest bogata w witaminy A, witaminę K, witaminę C, magnez, żelazo, potas i wapń.

W kuchni używana jest przede wszystkim do dań z pomidorami, do past, jest też oczywiście podstawowym składnikiem pesto. Lubi się z mięsami, sałatkami, zupami, serami i rybami.

Bazylia tajska

Zioła cięte

To kolejna z odmian bazylii. Tym razem tropikalna odmiana słodkiej bazylii. Ma anyżkowy smak. Jest ona bardzo wyraźny i zdecydowany.

Jest bogata w szereg witamin, między innymi A,B1, C, ale przede wszystkim wit. K. Olejki eteryczne, które sięw niej znajdują zmniejszają poziom glukozy we krwi oraz wyrównują poziom cholesterolu.

Stosuje się ją głównie w kuchni Azjatyckiej, jako dodatek do dań , a nawet jako dodatek obok dań- posiekaną w osobnej miseczce. Można jej aromatem jedynie nasycić danie i wyjąć tuż przed podaniem.  Na polskim rynku jest dość mało znana i stosowana.

Bazylia zielona

Zioła cięte

Jest to roślina, która prawdopodobnie pochodzi z Afryki. Trudno się z tym „pogodzić” , bo głównie kojarzy się z kuchnią włoską.

Nie mniej jest cenna w każdej kuchni. Bazylia świetnie komponuje się z rozmaitymi sosami, pieczeniami, zupami oraz sałatkami (w tym niezwykle popularną sałatką Caprese). Ziele dodaje się również w niewielkiej ilości do deserów, a także wykorzystuje do dekoracji potraw. Warto pamiętać, by roślinę dodawać na końcu gotowania – dzięki temu nie zostanie zabity jej niepowtarzalny smak oraz aromat.

Posiada szereg właściwości leczniczych, jest to zioło bogate jest w witaminy A, C i B5, wapń oraz magnez. Istnieje również przekonanie, że roślina ma działanie antydepresyjne, poprawia nastrój, a także dodaje energii do działania.

Cząber

Zioła cięte

Rodzaj tej rośliny obejmuje około 50 gatunków z rodziny jasnotowatych.

Do najbardziej znanych wśród niego gatunków należy cząber górski i cząber ogrodowy.

Wykorzystywany do celów kulinarnych i znany był już w starożytnym Rzymie i starożytnej Grecji.

Służył do doprawiana zup, mięs oraz farszów. Uznawano go za afrodyzjak.

Za sprawą kolonistów dotarł do Ameryki.

Istnieją dwie odmiany tego zioła: zimowa i letnia. Przy czym zimową charakteryzuje bardziej gorzki i ostry smak.

Cząber jest bogaty w potas i żelazo, cynk i witaminę C. Wykazuje właściwości przeciwgrzybiczne.

Dzięki obecności błonnika obniża stężenie cholesterolu w organizmie.

W kuchni, tak jak kiedyś stosuje się go jako przyprawę do potraw mięsnych jak i warzywnych, także do sosów.

Stanowi doskonałe połączenie z innymi przyprawami: tymiankiem, szałwią, koprem włoskim, rozmarynem.

Używa się go jako składnika marynat do ryb, doprawia się nim mięsa drobiowe, cielęcin, wieprzowinę a także mięso z królika.

Można go użyć do pieczonych warzyw, pasztetów warzywnych, gulaszów, dań z grzybami.

Estragon

Zioła cięte

Estragon to inaczej bylica draganek, bylica głupich, draganek. Określenie estragon pochodzi od łac. draco , czyli wąż. Odnosi się do układu korzeni tego ziela, które przypominają groźnego gada.

Należy do gatunku roślin astrowatych.

Występuje dziko w Azji, południowo- wschodniej Europie i Ameryce Północnej. Ziele to rosło nad brzegami syberyjskich rzek.

Popularnością i szerokim spektrum zastosowania cieszy się w Hiszpanii, Niemczech i Francji.

Bogaty w wit. A, D, B12, wapń.

Najbardziej wartościową częścią zioła są jego liście. Są one wykorzystywane jako przyprawa do licznych potraw. Doskonale smakują świeże- po zerwaniu, jak i suszone. Z uwagi na jego dominujący- lekko gorzki smak i korzenno- ziołowy aromat, który przypomina anyż lub koper włoski, estragonu należy używać oszczędnie.

Stanowi on podstawę do produkcji aromatycznych octów, jego liście można używać do kiszonek ( ogórki, kapusta) .

Ziele to dodaje charakteru sałatkom, sosom, doskonale komponuje się z drobiem, rybami, dziczyzną, cielęcinom i wieprzowinom. „Lubi się” z daniami jajecznymi, serami i galaretami.

Wchodzi też w skład ziół prowansalskich.

Kolendra

Zioła cięte

To roślina z rodziny baldaszkowatych- selerowatych.

Pochodzi z Krajów Bliskiego Wschodu i rejonów Moza Śródziemnego. Obecnie uprawiana jest niemal na całym świecie: w Indiach, Chinach, Pakistanie, Grecji, Gruzji, Rosji, Argentynie, Europie Środkowej, Maroko, Etiopii i Syrii.

Kolendra wyglądem przypomina pietruszkę.

Smak ma zdecydowanie inny- delikatnie anyżowy. W dużej ilości stosowana w kuchni arabskiej, gruzińskiej oraz azjatyckiej.

Liście kolendry sąźródłem witamin C i A.

Ma ona szereg zastosowań nie tylko w kuchni, ale i medycynie oraz kosmetyce.

Lubczyk

Zioła cięte

Gatunek byliny, który należy do rodziny selerowatych. Jego inne nazwy ludowe, to: lubiśnik lekarski, korzeń, łakotne ziele, mleczeń.

Pochodzi z Afganistanu i Iranu. Jest uprawiany w wielu rejonach świata, między innymi w Polsce i Izraelu.

Posiada szereg właściwości leczniczych, gdyż jest bogaty w takie związki jak: ftalidy, kwasy polifenolowe, związki kumarynowe, garbniki, kwasy organiczne.

Ma opinię naturalnego afrodyzjaku.

Z wyglądu nieco podobny do selera. Ma charakterystyczne liście. Na bazie jego korzenia sporządza się wywary służące poprawie zdrowia. Wpływa na pozbycie się toksyn z organizmu, zapobiega powstawaniu miażdżycy, ma działanie wykrztuśne. Dzięki olejkom eterycznym w swoim składzie, poprawia ukrwienie narządów płciowych, co przyczynia się do lepszego pożycia seksualnego.

Wspomaga organizm przy niestrawności i łagodzi uciążliwe wzdęcia.

Stosowany jako napar ma wiele dobroczynnych właściwości, takich jak: reguluje nieżyt układu moczowego, eliminuje toksyny z organizmu, przeciwdziała zakrzepom, wspomaga leczenie kaszlu, łuszczycy oraz wrzodów żołądka.

Lubczyk ma trójfazę smakową, na początku jest gorzkawy, później lekko ostry, by na końcu stać się przyjemnie cierpkim.

Można go podawać do potraw w całości lub posiekać, można równiej używać jego suszonej wersji. Brak jest przeciwwskazań do mrożenia lubczyku. Należy jednak pamiętać o jego intensywności i o tym, że dodanie do potrawy lubczyku w zbyt dużej ilości może za bardzo zdominować jej smak.

Lubczyk doskonale komponuje się jako dodatek do różnego rodzaju sosów, dań mięsnych, rybnych, warzywnych, twarogu no i przede wszystkim nie obędzie się bez niego rosół.

Lubczyk to jeden ze składników sławetnej przyprawy maggi.

Majeranek

Zioła cięte

Majeranek należy do rodziny jasnotowatych. Można też spotkać go pod nazwą majoran, mariolka.

Pochodzi z basenu Morza Śródziemnego. Obecnie rośnie dziko na Cyprze i w Turcji. W kontrolowanych uprawach można go spotkać w wielu miejscach na świecie.

Używany jest w kuchni, w kosmetyce a także do wyrobu produktów leczniczych.

Ziele majeranku zawiera w sobie esencjonalne olejki, które pozytywnie wpływają na układ oddechowy. , młode świeże pędy zawierają rutynę i kwas askorbinowy. Ziele majeranku pozytywnie wpływa na układ pokarmowy.

Majeranek dodawany jest głównie do potraw ciężkostrawnych: szczególnie tych, które zawierają warzywa strączkowe. Dodaje się go również do ciężkostrawnych i tłustych mięs, takich jak baranina czy gęsina. Dobrze harmonizuje z innymi ziołami- szałwią, rozmarynem czy tymiankiem, choć jak i one ma mocny i dość dominujący smak i aromat.

Majeranek, to także częsty dodatek w masarstwie.

Melisa

Zioła cięte

Melisa inaczej zwana cytrynowym zielem znalazła szerokie zastosowanie w medycynie, kosmetyce jak i kuchni. Słynie ze swoich właściwości rozkurczających, działa również przeciwwirusowo i antybakteryjnie. Działa tonizująco na układ nerwowy, zapobiega bezsenności.

W kosmetyce stosuje się melisę jako bazę kremów i wszelkich preparatów zapobiagających starzeniu się.

W kuchni zaś melisa znalazła swoje miejsce tam, gdzie zależy nam na dodaniu daniom orzeźwienia. Znalazła także zastosowanie w różnych lemoniadach i sorbetach. Nie jest obcym produktem wśród tych, którzy uprawiają sztukę barmańską

Mięta

Zioła cięte

Mięta należy do rodziny jasnowatych. Jest jej około 40 gatunków, występuje w Europie, Azji, Europie i Afryce, ale również w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej.

Mięta głównie odświeża i energetyzuje, składają się na te właściwości zarówno jej smak i aromat.

Posiada właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Od stuleci używana jest przy zaburzeniach trawienia. Doskonale radzi sobie w kosmetyce, z podrażnieniami skórnymi, w lecznictwie, poza wymienionymi wyżej właściwościami, stosuje sięj ą w ukojeniu bólu zatok podczas inhalacji, wspomaga pracę wątroby, łagodzi stres, pozytywnie wpływa na koncentrację.

Zawiera szereg potrzebnych dla organizmu witamin, między innymi A,C,B1 i B9 (kwas foliowy), jak i minerałów: magnez, mangam, miedź, żelazo, potas, cynk, fosfor i selen.

Zawiera największą ilość przeciwutleniaczy spośród powszechnie dostępnych roślin zielnych.

Dodawana jest w kuchni do wszelkich rodzajów deserów, koktajli, sałatek, marynat, sosów…słowem wszędzie tam, gdzie zależy nam na orzeźwieniu.

Mizuna czerwona

Zioła cięte

Mizuna zielona

Zioła cięte

Musztardowiec

Zioła cięte

Oregano

Zioła cięte

Oregano to inaczej lebiodka pospolita. Rośnie w Afryce Północnej, Europie, można ją też spotkać w Azji.

W Polsce zaś rośnie na całym terytorium i uznawane jest za pospolite ziele na terenach przyrzecznych, górskich i leśnych. Zarówno liście jak i łodygi oregano wydzielają intensywny, świeży aromat.

Oregano w medycynie ma działanie przeciwgrzybiczne i przeciwbakteryjne, uspokajające, regeneruje skórę, poprawia trawienie.

W kuchni zaś oregano cieszy się dużą popularnością ze względu na doskonały smak i aromat.

Wzbogaca smak pieczywa, marynat warzywnych, pieczonych mięs oraz ryb. Stosuje się je w potrawach z serem i jajecznych, także do sosów, gulaszów, zup.

Lubi się z takimi przyprawami jak czosnek, oliwa, tymianek i pietruszka

Rozmaryn

Zioła cięte

Rozmaryn to rodzaj krzewu, z rodziny jasnowatych. Wiecznie zielony krzew. Znany już w Starożytności, jego nazwę z łac. Rosmarinus officinalis można tłumaczyć jako „rosa morza”

Występuje w nim wit. A i C, flawonoidy, olejki eteryczne, rozmarycyna oraz garbniki. Pomaga przy wielu dolegliwościach, takich jak: przemęczenie, zaburzenia krążenia, bóle mięśni, reumatyzm, wzdęcia a także stres.

W kuchni zaś jest bardzo ważną przyprawą. Wielu potrawom nadaje charakter, aromat, i przede wszystkim smak. Nadaje się do mięsa, sera oraz warzyw,. Preferuje mięsa ciężkie, tłuste, gdyż jego moc jest tak duża, że przy delikatnych mięsiwach mógłby zdecydowanie zdominować ich smak.

W barmaństwie rozmaryn stosuje się do wytrawnych drinków i koktajli na bazie rumu, ginu i innych alkoholi.

Soliród

Zioła cięte

Soliród to bardzo oryginalna roślina pochodzenia morskiego. Ma mięsiste pędy, podobny jest do naszego rodzimego skrzypu polnego.

Występuje na błotnistych wybrzeżach i plażach. Jego duże skupiska znajdują sięw Wielkiej Brytanii i we Francji. Choć spotkać go też można na terenach Euroazji czy Ameryki Środkowej i Północnej , a także w Australii.

Soliród swój charakterystyczny słony smak, czerpie z wody morskiej i z miejsc, w których występuje w środowisku naturalnym.

Salicornia jest źródłem wit. A, wapnia, żelaza , fosforu, magnezu. Soliród jest naturalnym oksydantem.

Zawiera substancje o działaniu przeciwzapalnym i przeciwnowotworowym.

W sztuce kulinarnej soliród wykorzystywany jest na bardzo wiele sposobów, od wersji surowej poprzez wszelkiego rodzaju, gotowania, blanszowania, pieczenia, smażenia aż do marynowania.

Na surowo chętnie podawany do sałatek, jest wręcz perfekcyjnym dodatkiem do ryb i owoców morza. Odnajduje się również przy jagnięcinie oraz sałatkach cytrusowych.

Wykorzystuje się go także do drinków z ginu i tonicu.

Szałwia

Zioła cięte

Szałwia pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego, ale rozprzestrzeniła się poza tym obszarem. Można ją dziś spotkać na terenach wielu krajów świata.

Jej łacińska nazwa salvus oznacza zdrowie. I w rzeczywistości tak jest, bo szałwia to bogactwo garbników, flawonoidów, kwasów organicznych, wit. B1, PP, A i C.

Poprawia pracę układu trawiennego, obniża poziom cukru we krwi, łagodzi zapalenie gardła i skóry,

W kuchni używana jako przyprawa do sałatek, mięs, farszów, ryb a nawet ciast i deserów.

Szałwia ma lekko gorzki smak, jest dominującym ziołem, zatem należy jej używać oszczędnie.

Trawa cytrynowa

Zioła cięte

Inne nazwy trawy cytrynowej, to palczatka cytrynowa lub palczatka cytronelowa.

Pochodzi z rodziny wiechlinowatych.

Jest źródłem wit. A,C,B6, tiaminy, niacyny, ryboflawiny, kwasu foliowego oraz kwasów tłuszczowych, żelaza, potasu, magnezu, cynku, sodu i wapnia.

Uprawia się ją głównie w krajach śródziemnomorskich. Jej naturalnym środowiskiem jest Azja. , ale uprawiana jest w Indiach, Afryce Środkowej, Gwatemali, USA, Brazylii oraz na Sri Lance.

Ma ona szereg zastosowań od kosmetyki, poprzez przemysł perfumeryjny do ogrodnictwa dekoracyjnego i kuchni oczywiście.

W kuchni ceniona jest głównie ze względu na swój orzeźwiający, cytrusowy zapach i smak.

Stanowi, szczególnie w kuchni orientalnej, dodatek do napojów, zup, dań głównych i drinków.

Udowodniono, że trawa cytrynowa zmniejsza zachorowalność na grypę.

Trybula

Zioła cięte

Pochodzi z rodziny selerowatych, z Azji Zachodniej, Środkowej, Kaukazu oraz Europy.

Była już znana w średniowieczu.

Zioło to przyspiesza trawienie, łagodzi wzdęcia, jest źródłem witaminy C.

Obniża ciśnienie krwi. Można ją także stosować jako środek do przemywania oczu.

Trybula ma subtelny, delikatny smak, lekko anyżowy, przypomina pietruszkę. Młode liście trybuli przypominają liście marchwi, mają ostry wyraźny smak. Żeby go zachować na dłużej marynuje się je w occie.

Trybula w kuchni lubi się z serami.

Stanowi smaczny dodatek do masła, jaj i potraw ziemniaczanych.

Wchodzi w skład przypraw do sosu ravigote, serwowanego do ryb.

Trybula to typowo wiosenne zioło, u nas oczywiście dostęne przez okrągły rok, doskonale komponuje się z wiosennymi potrawami: ryby łosoś i pstrąg, młode szparagi, młode ziemniaki, fasola, marchew.

Powinno dodawać się ją pod koniec gotowania, gdyż nie lubi wysokich temperatur, a najlepiej siekać trybulę i posypywać gotową już potrawę.

Tymianek cytrynowy

Zioła cięte

Tymianek cytrynowy, to brat tymianku zwyczajnego. Podobnie jak on ma szereg zastosowań w medycynie, kosmetyce, ozdobnictwie i przede wszystkim kuchni.

Zaleca się stosowanie go w przeziębieniach, gdyż wykazuje cechy grzybobójcze i przeciwzapalne.

W kuchni tymianek cytrynowy może być również stosowany do mięs, sałatek, ale przede wszystkim do przygotowywania ryb a i nawet deserów.

Świetnie przełamuje słodycz lodów i ciast- zarówno zapachem jak i smakiem.

Tymianek

Zioła cięte

Tymianek pochodzi z rodziny roślin jasnowatych.

Nazywany też tymiankiem pospolitym i tymianem. Pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego, obecnie rośnie dziko w Maroku, Grecji, Turcji, Włoszech i Hiszpanii.

Ma szereg właściwości zdrowotnych i pielęgnacyjnych.

Wykazuje silne właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Leczy dolegliwości układu pokarmowego i moczowego. Ma działanie rozkurczowe i wykrztuśne, stosuje się go w leczeniu kaszlu.

Stosuje się go także w kosmetyce, w pielęgnacji skóry.

Ma w swoim składzie olejki eteryczne, minerały- wapń, potas, fosfor, magnez, witaminy z grupy B, witaminę C oraz flowonoidy.

W skład tymianku wchodzi tymol- olejek eteryczny, który w nadmiarze może być groźny dla zdrowia a nawet życia. Działa bowiem toksycznie na organizm, może prowadzić w nadmiarze oczywiście, do ciężkiego zatrucia i uszkodzenia wątroby, nerek i serca.

W kuchni stosowany jest najczęściej do marynat do mięs, ogólnie do mięs tłustych, pieczonych ziemniaków, smażonych potraw.

Dzięki tymiankowi możemy nadać potrawom wyrazisty smak i intensywny aromat.

Tymianek charakteryzuje się ostrym, ciepłym i odświeżającym aromatem i smakiem.

Tymianek doskonale smakuje jako świeże zioło, ale można go także suszyć.

Aguaje

Owoce egzotyczne

Rośnie na drzewie, które wyglądem przypomina palmę. Pochodzi z Peru. Aguaje można spotkać pod nazwą buriti, moriche, canangucha. Jest to okrągły, właściwie jajowaty brązowy owoc o średnicy 5-8 cm. Pokrywajągo błyszczące łuski, w środku ma żółty miąższ. Może byćspożywany na surowo lub gotowany.

W Peru, z uwagi na jego prozdrowotny charakter, przypisuje mu się wręcz magiczną moc. Wierzy się, że jest dobry szczególnie dla kobiet, gdyż łagodzi ich wszelkie dolegliwości.

Wiadomo, że posiada wiele t. C, antyoksydanty i aminokwasy.

W kuchni używa się go do deserów, je na surowo, eksponuje jego wygląd, gdyż w Polsce jest nadal bardzo egzotycznym owocem.

Ananas mini

Owoce egzotyczne

Znany także pod nazwą ananas baby.

Jest „małą wersją” zwykłego ananasa.

Ich wygląd i smak są bardzo podobne- oba maja pyszny słodki miąższ . Ananas baby nie ma jednak zdębiałego środka, jest on miękki i niezwykle słodki. Ananas mini , po obraniu nadaje się w całości do jedzenia.

W kuchni stosuje się go głównie jako ozdobę na stołach deserowych.

Banan czerwony

Owoce egzotyczne

Są krewniakami banana żółtego. Ich hodowlą zajmują się takie państwa jak Afryka, Azja, Ameryka Południowa, o Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Zawierają dużo cennych dla organizmu- potas, wit. C, A, mają dużo błonnika.

Są zdecydowanie mniejsze od żółtych bananów, mają słodszy miąższ- kremowy. Można je spożywać tylko wtedy, gdy są całkowicie dojrzałe.

Można je jeść jako główny składnik, ale też jako dodatek do deseru, można z nich piec ciasta i bananowe chleby. Mogą być stosowane jako naturalne słodzidło do np. smoothie.

Banan mini

Owoce egzotyczne

Spotkany pod nazwą banan baby.

Pochodzą z Południowej Azji, ale obecnie są uprawiane w wielu innych miejscach na świecie. -Ameryce Łacińskiej, Kostaryce.

To „mała” wersja dużego banana. Smakują podobnie, choć są słodsze.

W kuchni doceniane za ich filigranowość, wdzięk i słodycz. Znajdziemy je na stołach z łakociami .

Buddahfingers

Owoce egzotyczne

Ręka Buddy, Cytron- pod takimi nazwami możemy spotkać ten wyśmienity owoc.

Pochodzi z Azji.

Są to duże, jajowate owoce o grubej, pomarszczonej skórce , przypominające dłoń o wielu palcach. Miąższ jest żółty. Jest go niewiele w stosunku do całości owocu, którego większość stanowi skóra i mezokamp.

Owoc Ręka Buddy wydziela intensywny, cytrusowy zapach. . Znalazł swoje zastosowanie w przemyśle perfumeryjnym.

W Europie używa się go jako składnika soków wieloowocowych. Jego skórkę kandyzuje się.

Wygląda tak okazale i egzotycznie, że sam w sobie stanowi ozdobę.

Cherimoya

Owoce egzotyczne

Jest to owoc flaszowca peruwiańskiego, który występuje przede wszystkim w Amerycie Środkowej i Południowej.

Obecnie jest uprawiany w wielu krajach, między innymi Ekwadorze, Peru, na Florydzie, w Azji i Europie.

Cherimoya to owoc o bardzo niskiej kaloryczności, choć jest słodki. Ma w sobie bogactwo wit. C, E, B, B6, błonnika, sodu, potasu, magnezu, żelaza, manganu, miedzi i fosforu. Posiada właściwości antynowotworowe.

Jest to wyborny owoc o niepowtarzalnym smaku słodkiego kremu lub budyniu. Niewątpliwie to jeden z najsmaczniejszych owoców egzotycznych.

To połączenie słodyczy z lekkąkwasowością- nutą cytrusową.

Szybko osiąga stan dojrzałości , a nawet przejrzewa, co oznacza, że jest to owoc nietrwały, który nie znosi dobrze transportu z dalekich zakątków świata.

Warto wiedzieć, że dobrze jest kupić ten owoc jeszcze niedojrzały- twardy i zielony, bowiem w temperaturze pokojowej dojrzewa w ciągu 1-2 dni.

Jego duże, czarne nasiona są niejadalne, a nawet toksyczne i mogą być szkodliwe. Skórka także nie jest jadalna. Miękki miąższ po prostu je się wydrążając go, łyżeczką.

W kuchni znalazła zastosowanie przede wszystkim w deserach.

Curuba

Owoce egzotyczne

Curuba znana jest także pod nazwami : męczennica miękka, banana passionfruit, w Ekwadorze taxo.

Pochodzi z Ameryki Południowej, do dziś jest uważana za gatunek inwazyjny.

Wygląda jak mały, pękaty, bardzo dojrzały banan, ale w środku kryje się pomarańczowy miąższ oraz mnóstwo pestek. Jej smak można określić jako kwaśno- gorzki.

Zazwyczaj zjada się ją na surowo. Można też z niej robić sok. Pestki są jadalne. Wyśmienicie smakuje jako dodatek do koktajli mlecznych.

Cytryna amalfi z liściem

Owoce egzotyczne

Amalfi to rodzaj cytryny pochodzącej z pięknej części Włoch- Amalfi.

To duży owoc cytryny o wyjątkowej sokowości.

W kuchni jak i w barmaństwie znalazła szereg zastosowań. Można także używać jej skórki, na surowo bądź przetworzonej.

Cytryna bergamotka

Owoce egzotyczne

Bergamotka to hybryda pomarańczy i cytryny, przypuszcza się, że bergamotka, właściwie pomarańcza bergamotka, pochodzi z Indii. Obecnie bergamota jest rośliną cytrusową rosnącą niemal wyłącznie we włoskiej Kalabrii na południu Włoch, choć można ją również spotkać w Maroku, Turcji, Tajlandii, a nawet w Brazylii.

Cytryna bergamota (Citrus bergamina Risso & Poiteau), nazywana bergamotą lub bergamotką, jest gatunkiem rośliny cytrusowej z rodziny rutowatych. To charakterystyczny owoc cytrusowy, hybryda pomarańczy i cytryny. Miąższ wewnątrz owocu, oraz skórka zawierają wysokie stężenie unikalnej kompozycji polifenoli, nadając mu wyjątkowe właściwości. Wyciągi pozyskiwane z bergamoty wpływają pozytywnie na gospodarkę węglowodanową i lipidową a także oddziałuje korzystnie na śródbłonek naczyniowy.

Owoc jest pachnący, zawiera miąższ o gorzko – kwaśnym smaku i nie jest owocem deserowym jadanym na surowo. Głównym surowcem jest gruba pomarszczona skórka, która zawiera duże ilości olejku bergamotowego.

Bergamotka jest prawdziwą skarbnicą witaminy A, C. Ma witaminy z grypy B oraz składniki mineralne takie jak: sód, potas i wapń. Posiada również właściwości antyutleniające, czyli jest antyoksydantem, działa „dobrze” przy przeziębieniach, stanach zapalnych skóry, przyśpiesza gojenie się ran., poprawia krążenie krwi i ciśnienie, wspomaga pracę wątroby wyrównuje poziom cukru we krwi. Stymuluje krążenie więc wchodzi w skład produktów antycellulitowych. Ma pozytywny wpływ na psychikę, pomaga w stresie, ułatwia zasypianie oraz pogłębia sen

Durian

Owoce egzotyczne

Durian pochodzi z Azji. Inaczej zybuczkoweic.

Nazwa durian pochodzi od malajskiego słowa „duri”, które oznacza „kolce” i związana jest z kolczastą skórką tego owocu.

Durian ma wiele witamin i właściwości odżywczych. Jest źródłem witaminy C oraz witamin z grupy B. Jest także bogaty w minerały, takie jak żelazo, miedź, mangan, potas oraz kwas foliowy. Żelazo i miedź przyczyniają się do powstawania czerwonych krwinek, mangan pozytywnie wpływa na kości, potas poprawia koncentrację, a kwas foliowy wpływa pozytywnie na układ nerwowy.

Jest najbardziej śmierdzącym owocem na świecie. Azjaci mówią o nim, że pachnie jak piekło, smakuje jak niebo. Cechą charakterystyczną tego owocu jest przede wszystkim jego zapach, a właściwie smród. Przypomina on połączenie zapachu zepsutego mięsa ze starym serem pleśniowym.

Mimo okropnego smrodu, jaki wydziela durian, jest on jednym z najbardziej pożądanych owoców świata.

Owoce duriana je się przede wszystkim na surowo, wydrążając miąższ łyżeczką lub chwytając go w dłonie.

W smaku duriana jedni doszukują się malin, orzechów lub serka waniliowego, drudzy natomiast wyczuwają nutę słodkiej prażonej cebulki.

W Azji z miąższu duriana przygotowuje się pasty, koktajle oraz... lody! Oprócz tego duriana dodaje się także do wypieków oraz cukierków. Można go również smażyć lub gotować, podając jako dodatek do potraw mięsnych. Jadalne są także pestki duriana. W Azji smaży się je na oleju i podaje się je zazwyczaj z ryżem i cukrem.

Etrog

Owoce egzotyczne

Jest to owoc cytrusowy, nazywany rajskim jabłkiem, jest podobny do cytryny, choć trochę większy

Feyoa

Owoce egzotyczne

Nazwa Feyoa to z łac. Feijoa sellowiana lub Acca sellowiana. Feyoa pochodzi z wyżyn południowej Brazylii, a także ze wschodniego Paragwaju , Urugwaju , północnej Argentyny i Kolumbii.

Obecnie jest szeroko uprawiana w sadach i ogrodach w wielu rejonach Ameryki Południowej, ale także we Francji, w Australii, Nowej Zelandii i zachodniej części USA (Kalifornia, Floryda). Można ją spotkać na Krymie, w Gruzji, Azerbejdżanie, Algierii i Wielkiej Brytanii.

Owoc (typu jagoda) przypomina nieco owoce gujawy. Jest niewielki (2,5-7,5 cm), okrągły lub owalny, pokryty woskową niebiesko-zieloną lub szarozieloną skórką. Zawiera delikatny, aromatyczny miąższ o lekko kremowej barwie, w którym zatopione są drobne nasiona.

Owoce są dobrym źródłem łatwo przyswajalnego jodu i witaminy C. Zawierają też inne cenne dla organizmu składniki : żelazo, cynk, magnez, potas, fosfor, witaminy z grupy B. Ponadto mają wpływ regulujący na pracę przewodu pokarmowego (pektyny, zawarte w miąższu, ma łagodny efekt przeczyszczający a tanina, w którą bogata jest skórka – zapierający). Olejek eteryczny otrzymywany z owoców leczy stany zapalne skóry.

Owoce najczęściej spożywa się na surowo. Po przekrojeniu na pół można wydrążyć ze środka miąższ i zjeść go łyżeczką. Nasiona są drobne i praktycznie niewyczuwalne. Miąższ konsystencją przypomina trochę gruszkę. Oprócz tego owoce fejhoi przerabia na dżemy, galaretki, soki czy wina, dodaje do ciast i koktajli. Warto wspomnieć, że jadalną częścią rośliny są także płatki kwiatów, które w związku z tym mogą być wykorzystywane np. do dekorowania różnych potraw. Mają delikatnie słodki smak z nutką cynamonu, dlatego stanowią doskonały składnik słodyczy i napojów.

Figa

Owoce egzotyczne

To owoc rośliny zwanej figowcem pospolitym. Figi znane były na świecie od co najmniej 2750 p.n.e. na terenie Mezopotamii i Egiptu.

W VXVI wieku figowce trafiły na tereny upraw północnoamerykańskich.

Figi zawierają przede wszystkim cukry (zwłaszcza glukozę i fruktozę), błonnik, pektyny, a także witaminy z grupy B, A, K, C, kwas foliowy, potas, wapń, magnez, fosfor, żelazo.

Oczywiście figi nadają się do spożycia zarówno po przetworzeniu, jak i na surowo. Zaliczane są do bakalii i używane jako dodatek do ciast. W Polsce dostępne są głównie figi suszone i sprasowane, o charakterystycznej bursztynowej barwie.

Świeże owoce figi są wykorzystywane do przygotowywania dżemów, marmolad, konfitur, galaretek i innych przetworów. Świetnie komponują się w bardziej lub mniej skomplikowanych deserach, np. ciastach czy koktajlach. Pasują także do sałatek, serów białych, żółtych i pleśniowych, wędlin, pieczonego mięsa. Z kolei suszone owoce dodawane są przeważnie do owsianki, ciast i ciasteczek, budyniu, herbaty, kompotu, wina, nalewki.

.

Figi znane są ze swoich właściwości leczniczych- stosuje się je przy schorzeniach sercowo naczyniowych i przy niedokrwistości.

Grenadilla

Owoce egzotyczne

Granadia, słodka granadilla, passiflora albo męczennica języczkowata. To owoc o wielu nazwach,bliska kuzynka, bardziej u nas znanej, marakui. To egzotyczny owoc znany i jadany na całym świecie, nie tylko ze względu na walory smakowe i zdrowotne, ale także dlatego, że owoc jest bardzo wytrzymały w transporcie.

Grenadilla to bogate źródło antyoksydantów oraz witamin i minerałów. W jej składzie znajdziemy sporo witaminy A, C, E i K oraz minerały: potas, żelazo, miedź i magnez.

Wspomaga krążenie krwi i reguluje ciśnienie, obniża poziom cholesterolu, chroni przed atakiem serca i redukuje poziom stresu.

Owoce granadilli mają owalny kształt i są wielkości zaciśniętej pięści. Skórka jest twarda i gładka w kolorze żółtym lub pomarańczowym, z delikatnymi, jaśniejszymi plamkami. Kiedy się je rozkroi, ukarze się nieco białego miąższu. Pod nim owoc wypełniony jest galaretowatą, białawą substancją, w której pływają niewielkie ciemnobrązowe ziarenka.

Jadalna jest właśnie galaretka z ziarenkami. Na surowo jest słodka, orzeźwiająca i aksamitna, a ziarenka dodają chrupkości i tekstury. Najlepiej przekroić ją na pół i łyżeczką wybierać galaretkę z ziarenkami.

Guanabana

Owoce egzotyczne

Flaszkowiec miękkociernisty”, „soursop”, czy „graviola”. Tak naprawdę są to różne określenia, pod którymi występuje jeden i ten sam owoc. Jego Polska nazwa to „Flaszkowiec miękkociernisty”, choć znacznie częściej możemy spotkać się z terminem „guanabana”, czy „graviola”. Najrzadziej natomiast zetkniemy się z określeniem „soursop”, które pochodzi z języka angielskiego.

Pochodzi on z Ameryki Południowej, choć czasy wielkich odkryć geograficznych przyczyniły się do tego, że stał się popularny w wielu miejscach. Jego uprawy rozciągają się obecnie od Meksyku i Florydy przez Kolumbię, Brazylię i Wyspy Karaibskie aż do północnych obszarów Argentyny. Jednak owoce te możemy spotkać również na terenie Izraela, Afryki, Azji, czy Australii.

Guanabana jest dla nas źródłem witaminy C, która wzmacnia układ odpornościowy, bierze udział w syntezie kolagenu, a także chroni nas przed stresem oksydacyjnym. Miąższ owocu kryje w sobie również witaminy z grupy B, które są niezbędne do prawidłowego metabolizmu białek, tłuszczów i węglowodanów, a także korzystnie wpływają na pracę układu nerwowego. Guanabana jest dla nas nie tylko źródłem witamin, ale także składników mineralnych. Znajdziemy w niej, m.in. potas (który korzystnie wpływa na pracę serca), wapń (odpowiedzialny za mineralizację kości), czy magnez (zwiększający poziom odporności na stres). Oprócz witamin i składników mineralnych guanabana jest owocem, w którym znajdują się składniki o działaniu antymutagennym, przeciwwirusowym, przeciwbakteryjnym, przeciwpasożytniczym, hipotensyjnym, a także antydepresyjnym. Coraz częściej mówi się też o tym, że guanabana chroni nas przed rozwojem chorób nowotworowych.

Składniki zawarte w tym egzotycznym owocu powodują obniżenie ciśnienia tętniczego. Musimy również pamiętać o tym, że guanabana w nadmiernych ilościach może powodować nudności i wymioty.

Guanabana to bardzo okazały owoc że jest on w smaku podobny do ananasa z tą różnicą, że można wyczuć tu lekko piżmowy i kwaskowaty posmak. Owoc ten je się dopiero po obraniu ze skórki, która łatwo odchodzi. W środku jest biały lub delikatnie kremowy miąższ. Najpopularniejsza forma jedzenia go, to po prostu jedzenie na surowo, po obraniu ze skórki.

Jeśli jednak szukamy czegoś bardziej wyszukanego to możemy użyć owocu guanabana do przygotowania fit deserów, galaretki, a nawet wytrawnych sosów.

Guava

Owoce egzotyczne

Guava pochodzi z Wysp Karaibskich, Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej, inna nazwa to gruszla jabłkowa, a także gujawa górska, czyli gruszla górska.

Ma często skórkę, właśnie jak jabłko, czyli koloru zielonego, żółtego bądź czerwonego. Jej czerwonawy miąższ jest podobny do miąższu arbuza, a smak gujawy kojarzy się z gruszką, figą lub pigwą.

Zawiera spore pokłady witaminy C, A oraz jest bogatym źródłem potasu.

Guavę , żeby zjeść, należy obrać owoc ze skórki, pokroić w ćwiartki albo nawet ósemki i usunąć pestki. Niektórzy jednak jedzą gruszlę i ze skórką, i z pestkami, chociaż skórka jest dość kwaśna, a pestki twarde. Najczęściej spożywa się gujawę na surowo, jak większość owoców. Można ją także wykorzystać do przygotowywania surówek, kompotów, deserów, drinków.

Jackfruit

Owoce egzotyczne

Dżakfrut owoc drzewa bochenkowego, występuje w występującego w Azji Południowej, Południowo-wschodniej i Afryce. Jego owoce osiągają do 90 cm długości i 30 kg masy i tym samym są największymi owocami na świecie, rosnącymi na drzewie.

Owoc dostarcza szeregu witamin: witaminy C, witaminy A, Witaminy B1, Witaminy B2, oraz składników mineralnych: żelaza, magnezu, wapnia, manganu oraz cynku. Zawiera również bardzo dużo potasu i jest owocem, który przewyższa pod tym względem banany.

Owoce Jackfruit maja=ą jasnobrązową barwę lub ciemnożółtą, mają bardzo intensywny owocowy zapach.

Owoc jest w całości jadalny, czyli miąższ oraz pestki. Skóra jego jest jednak twarda i pokryta kolcami. Zastosowanie tego owocu znaleziono w deserach oraz daniach głównych. Znane są również przepisy, do wykorzystania jackfruit jako mięso do Dan głównych, ze względy na zbliżony smak.

Kakao owoc

Owoce egzotyczne

Kakaowiec to drzewo z rodziny zatwarowatych, które pochodzi z Ameryki Południowej. Uprawiane jest także w obszarach okołorównikowych Azji i Afryki. Obecnie najwięcej ziarna kakaowego produkują kraje afrykańskie położone w rejonie Zatoki Gwinejskiej.

Owoce kakaowca występują na dziko rosnących drzewach lasów równikowych, ich podstawę stanowią nasycone kwasy tłuszczowe: stearynowy (do 35%) i palmitynowy (do 25%).

Kakaowiec zawiera także składniki mineralne tj. magnez i żelazo. Prozdrowotne właściwości kakao zawdzięczamy dużej zawartości polifenoli.

Ziarna kakaowca zmielone na proszek stanowią główny składnik wielu wyrobów cukierniczych. W celu wytworzenia miazgi i masła kakaowego, owoce poddaje się fermentacji. Wydobyte z nich ziarna suszy się i rozciera. Otrzymane surowce służą do produkcji czekolady.

Surowe kakao w połączeniu z mlekiem i innymi rodzajami nabiału może silnie uczulać. Dlatego lepiej zamiast tradycyjnego mleka krowiego w potrawach z surowym kakao używać mleka roślinnego np. migdałowego lub sojowego.

Kakaowiec to drzewo z rodziny zatwarowatych, które pochodzi z Ameryki Południowej. Uprawiane jest także w obszarach okołorównikowych Azji i Afryki. Obecnie najwięcej ziarna kakaowego produkują kraje afrykańskie położone w rejonie Zatoki Gwinejskiej.

Owoce kakaowca występują na dziko rosnących drzewach lasów równikowych, ich podstawę stanowią nasycone kwasy tłuszczowe: stearynowy (do 35%) i palmitynowy (do 25%).

Kakaowiec zawiera także składniki mineralne tj. magnez i żelazo. Prozdrowotne właściwości kakao zawdzięczamy dużej zawartości polifenoli.

Ziarna kakaowca zmielone na proszek stanowią główny składnik wielu wyrobów cukierniczych. W celu wytworzenia miazgi i masła kakaowego, owoce poddaje się fermentacji. Wydobyte z nich ziarna suszy się i rozciera. Otrzymane surowce służą do produkcji czekolady.

Surowe kakao w połączeniu z mlekiem i innymi rodzajami nabiału może silnie uczulać. Dlatego lepiej zamiast tradycyjnego mleka krowiego w potrawach z surowym kakao używać mleka roślinnego np. migdałowego lub sojowego.

Karambola

Owoce egzotyczne

Carambola, czyli owoc gwiezdny, lub Birambi to owoc karamboli Averrhoa, gatunku drzewa pochodzącego z tropikalnej Azji Południowo-Wschodniej.

Karambola,to inaczej oskomian pospolity, to owoc pochodzący z Filipin, Indonezji, Malezji, Indii, Bangladeszu i Sri Lanki.

Karambola jest bogata w przeciwutleniacze, takie jak związki polifenolowe (kwercetyna i kwas galusowy). W karamboli znajdują się także znaczne pokłady błonnika pokarmowego i witaminy C, B1, B,B6,B12, E,A oraz niacyny

Zarówno miąższ jak i woskowata skórka tego egzotycznego owocu są jadalne. Miąższ jest żółty, jędrny i bardzo soczysty, nie zawiera włókien, a konsystencją przypomina konsystencję winogron.

To owoc słodki z cierpkim, kwaskowatym posmakiem.

Każda gwiazda, choćby najjaśniejsza, ma niestety swoje wady. W wypadku karamboli jest podobnie. Mimo wysokiego poziomu wapnia, jednocześnie jest to owoc bogaty w szczawiany, tj. kwas szczawiowy. Oznacza to, iż nie mogą go w dużych ilościach spożywać osoby cierpiące na kamicę nerkową. Szczawiany odpowiadają za tworzenie się złogów w nerkach, w związku z czym osoby w grupie ryzyka muszą z karamboli zrezygnować. Podobnie kobiety w ciąży, które również powinny zrezygnować z jedzenia produktów bogatych w szczawiany.

Karabmola cieszy się wciąż dużą popularnością wśród barmanów, zdobi bowiem pięknie egzotyczne drinki.

Kiwano

Owoce egzotyczne

Znany pod nazwami ogórek afrykański, ogórek kiwano, ogórek kolczasty, w naturze występuje w Afryce od Kraju Przylądkowego po Senegal i Sudan na północy, także Jemen na Półwyspie Arabskim.

Kiwano trudno uszeregować zarówno w świecie warzyw jak i owoców.

Dla jednych jest to bowiem warzywo, a dla innych owoc.

Ten oryginalnie wyglądający owoc (lub jak kto woli: warzywo) ma szereg wartości odżywczych. Wapń, fosfor, żelazo, magnez, potas, cynk, miedź i mangan.

Kiwano jednym przypomina najeżonego kasztana. Dla innych owoc kiwano to ogórek z kolcami. Owalne owoce kiwano są podłużne, wielkością zbliżone do jabłek i tak samo, jak jabłka, zmieniają kolor skórki, gdy dojrzewają. Najpierw owoc kiwano jest zielony, a potem staje się pomarańczowy, z cętkami lub prążkami. Gdy skórka jest pomarańczowa, to znak, że kiwano nadaje się do zjedzenia. Wewnątrz kiwano znajduje się zielono-żółty miąższ.

Miąższ kiwano je się na surowo razem z pestkami, a wybiera go się łyżeczką. Można go dodawać do surówek czy sałatek. Kiwano ma orzeźwiający smak, a zapach podobny do banana. Niektórzy twierdzą, że kiwano w smaku jest podobne do połączenia naszego tradycyjnego polskiego ogórka z bananem i kiwi. Właśnie m.in. przez takie połączenie smaków część twierdzi, że kiwano to owoc, a inni, że to warzywo. Przyjęło się, że nazwa kiwano pochodzi jednak tylko od kiwi i banana.

Kokos młody

Owoce egzotyczne

Kokos właściwy, palma kokosowa– jedyny gatunek z monotypowego rodzaju kokosa należącego do rodziny arekowatych.

Palma kokosowa pochodzi z południowo-wschodniej Azji lub z północno-zachodniej Ameryki Południowej.

Z palm, orzechy zbierane są w formie ogromnych, zielonych owoców. Po obraniu ze skórki stają się białe, mają charakterystyczny stożkowaty czubek. To właśnie w tej formie trafiają do sklepów. I są najzdrowsze.

Napój, dzięki zawartości magnezu, sodu i potasu, uzupełnia poziom elektrolitów w organizmie, zapobiejąc odwodnieniu. Ten z młodego kokosa jest jeszcze bardziej odżywczy. Jest także bogactwem wapnia i witamin z grupy B. Takie właściwości młody kokos zawdzięcza temu, że jego miazga jest bardziej dojrzała, a zawartość wody – większa.

Kumqwat

Owoce egzotyczne

Roślina ta należy do rodziny rutowatych. Angielska nazwa „kumquat” pochodzi z języka kantońskiego, od określenia gām-gwat 金橘 , w którym pierwszy człon oznacza złoto, a drugi – pomarańczę bądź kolor pomarańczowy.

Kumkwat pochodzi z południowej Azji. Historycznie był uprawiany w Chinach, Wietnamie, Japonii i Indiach.

Obecnie jest uprawiany w wielu miejscach na świecie, w tym : w Indiach , Japonii , na Tajwanie , Filipinach, w Chinach , Chile, Korei, Nepalu, południowym Pakistanie, Iranie, na Bliskim Wschodzie, w Europie (w szczególności na Korfu w Grecji) oraz w Stanach Zjednoczonych (głównie na Florydzie, w Alabamie, Luizjanie, Kalifornii i na Hawajach, ale także w Nevadzie i Arizonie), na Sycylii, w regionie nadbrzeżnym Morza Czarnego, w Afryce (Etiopia, Zimbabwe) , Malezji czy Papui Nowej Gwinei.

Owoc kumkwatu jest zbudowany identycznie jak owoce cytrusowe, jednak znacznie twardszy niż np. mandarynki.

Poza tym jest nieduży – wielkości śliwki (długość do 5 cm), pomarańczowy, z cienką, gładką skórką. Pod nią znajduje się pomarańczowy miąższ podzielony na 4-6 segmentów.

Owoce kumkwatu mogą by okrągłe, owalne lub podłużne, w zależności od odmiany. W przeciwieństwie do większości owoców cytrusowych, zarówno miąższ jak i skórka są jadalne.

Warto wspomnieć, że skórka ma słodszy smak od miąższu.

Głównym i najbardziej oczywistym zastosowaniem jest kulinarne wykorzystanie owoców kumkwatu.

Można je spożywać na surowo i to w całości (łącznie ze skórką), co daje efekt specyficznego słodko-kwaśnego i odświeżającego smaku, z lekką nutą goryczy.

Bardzo często używa się owoców kumkwatu do robienia przetworów : konfitur, kompotów, marmolady, soków, galaretek.

Mogą być także kandyzowane i konserwowane. Stanowią dodatek do sałatki owocowej lub orzeźwiających napojów.

Są stosowane do aromatyzowania pieczywa, ciast i ciastek oraz różnych deserów i słodyczy. Specjalnym zastosowaniem tej rośliny jest produkcja likieru kumkwatowego.

Liczi

Owoce egzotyczne

Liczi jest to roślina pochodząca z regionów Kambodży, Filipin, a także Wietnamu. Inne jej nazwy to chińska śliwka lub bliźniarka smaczna.

Owoce liczi zawierają w sobie białko, tłuszcz, węglowodany oraz błonnik.

Są też bogate w wiele witamin. Liczi ma w swoim składzie witaminy C, B6, E, a także tiamina, ryboflawina), niacyna i kwas foliowy.

Liczi zawiera też takie minerały jak: wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód, cynk oraz tłuszcze nasycone, jednonienasycone i wielonienasycone.

Pod skórką znajduje się miękki miąższ, a w środku tkwi duża, ciemnobrązowa pestka.

Owoce liczi można jeść na surowo.

Po pozbyciu się skórki i pestki do jedzenia nadaje się miąższ liczi. Ma on słodki, lekko kwaśny smak.

Liczi bardzo dobrze sprawdzają się jako dodatek do deserów, ciast i lodów. Można też wykorzystać je przy komponowaniu sałatek, a także dodawać do mięsa, ryb oraz owoców morza.

Nie tylko nadają się do spożywania w konsystencji stałej, ale także warto z nich przyrządzać soki i napoje. Mogą też być suszone i stosowane jako uzupełnienie potraw.

Limonka kaffire

Owoce egzotyczne

Zwana inaczej papeda, dzika limonka lub tajska limonka , birmańska: shauk-nu Indonesian: jerk purut, jeruk sambal; malajska: duan limau purut; filipińska: swangi; tajska: makrut, som makrut należy do rodziny cytrusów.

Owoce papedy są okrągłe i ciemnozielone.

Ich skórka jest gruba, pomarszczona, guzowata, nazywane są przez to "pomarańczowym jeżozwierzem ". W miarę dojrzewania, owoce jaśnieją i mają odcień jasnej zieleń. Sok tych owoców jest często stosowany w kuchni, a skórka jest popularnym składnikiem pasty curry.

Różni się od innych cytrusów tym, że w bukiet jej zapachu wchodzi: limonka, cytryna i pomarańcza.

Liście limonki Kaffir są cennym składnikiem wielu dań kuchni tajskiej, zup, sałatek na bazie curry i mieszanych potraw smażonych. W zupie typu Tom Yum używa się ich w połączeniu z trawą cytrynową i sokiem z limonki i w ten sposób wydobywa jej cytrynową esencję. W gęstych daniach liście dodawane są w całości lub są pocięte na mniejsze kawałki, wykorzystuje się je - podobnie jak liście laurowe – do aromatyzowania bulionów czy gulaszów.

Do sałatek często dodawane są świeże liście. Młode i miękkie liście są cienko rozdrabniane i dodawane do sałatek i past curry aby dodać im pikanterii.

Limquats

Owoce egzotyczne

Jest to hybryda limonki i kumqatu. Inne nazwy to limkwat lub lemonkwat.

Limequat posiada owoce zbliżone kształtem i kolorem do limonki. Również w smaku owoce są kwaśne, a skórka wydziela piękny aromat. Mają nieco cieńszą skórkę na mniejszym owocu.

Stosowane w kuchni- do deserów, sosów. Zastosować można ten owoc w całości. Można też je kisić.

Long kong

Owoce egzotyczne

Jest to owoc znany pod takimi nazwami jak: duku, longsat i lanzones.

Oryginalnie owoce rosną w Południowo-Wschodniej Azji: na indonezyjskich wyspach, Filipinach, w Tajlandii, Kambodży, Wietnamie i Malezji, ale spotkać można je także na Hawajach i Kostaryce. Mają słodko-kwaskowaty smak, a skórka, w trakcie obierania, zostawia na dłoniach charakterystyczną, lepką i gorzką, mleczną wydzielinę, którą dość trudno zmyć.

Long kong zawiera duże ilości witaminy C, znanego i cenionego przeciwutleniacza pomocnego w walce z wolnymi rodnikami, poprawiającego wygląd skóry oraz odporność organizmu. Obecne w miąższu witaminy z grupy B zapewniają prawidłowe funkcjonowanie ciała i metabolizm. Z kolei witamina A, wspólnie z witaminą C, korzystnie działa na cerę i poprawia wzrok.

Podobnie jak winogrona, owoce longkongu najlepiej smakują na surowo, ale po wypestkowaniu świetnie nadadzą się do przygotowania soku, syropu, koktajlu, sorbetu, galaretki czy udekorowania deseru i ciasta. Można wykorzystać je jako składnik sałatki owocowej, nadający jej słodko-kwaśnego smaku i soczystości.

Mango kent by air

Owoce egzotyczne

Jest to odmiana mango pochodzące z południowej Florydy.

Jest ono, tuż po zbiorze, wysyłane drogą powietrzną do odbiorcy.

Żadne dojrzałe mango, nawet najładniejsze i najsmaczniej wyglądające, nie może konkurować ze smakiem i pięknem mango dojrzewającego na drzewie i wysyłanego drogą powietrzną.

To mango są specjalnie selekcjonowane, starannie przycinane, pakowane w piankę ochronną i wysyłane drogą lotniczą.

Tak smakuje prawdziwe mango.

Mango mini

Owoce egzotyczne

Jest „mniejszy brat” owoca mango.

Za ojczyznę mango uznaje się Indie, choć za kraj jego pochodzenia uznaje się też Pakistan i Filipiny.

Mango to bogate źródło witamin i składników odżywczych. Wśród nich znajdziemy witaminy A, C, E, PP oraz witaminy z grupy B oraz potas, wapń i magnez. Mango uznaje się też za jedno z bogatszych źródeł miedzi, biorącej udział w produkcji czerwonych krwinek. Mango jest bogatym źródłem błonnika.

Dojrzałe owoce mango cechuje zmienność w kolorze i rozmiarach, mogą być z zewnątrz żółtawe, pomarańczowe, czerwone lub zielone, przed dojrzeniem są ciemnozielone. Skórka jest cienka i twarda. Wewnątrz owocu znajduje się silnie spłaszczone nasiono o długości 4–7 cm, zawierające zarodek rośliny.

Mango przeważnie są słodkie, niekiedy kwaskowate, jednak smak i tekstura miąższu różni się w zależności od odmiany uprawnej; niektóre są miękkie, inne są zaś twardsze. Zmienna jest także zawartość włókien.

Spożywany jest miąższ, twarda skórka i nasiono są przed spożyciem usuwane. Poza owocami spożywane są także młode liście mango w formie sałatek.

W kuchni kwaśne, niedojrzałe okazy są składnikiem sosów chutney.

Mogą być też podawane na surowo z solą, chili lub sosem sojowym.

Na mango oparty jest napój aam panna.

Lassi z mango jest popularne w Azji Południowej składa się z kawałków dojrzałych mango lub ich roztartego miąższu, maślanki i cukru.

Dojrzałe mango służą także do przyrządzania curry.

Miąższ mango jest składnikiem dżemu zwanego mangada. Andhra aavakaaya to kiszonka z roztartych surowych, niedojrzałych, kwaśnych mango wymieszanych ze sproszkowanym chili, nasionami kozieradki i gorczycy, solą i olejem arachidowym.

Mango wykorzystywane są także do wytwarzania konserw owocowych- muramby (słodkiego przecieru z mango), amchuru (suszonego, sproszkowanego niedojrzałego mango), kiszonek (także ostrych z dodatkiem oleju gorczycowego) i alkoholu.

Dojrzałe mango można również pociąć na cienkie warstwy, wysuszyć, złożyć i pociąć ponownie na wzór pasków suszonej gujawy sprzedawanych w niektórych krajach.

Mango dodawane są również do niektórych produktów zbożowych, jak mussli czy granola.

Niedojrzałe mango spożywane są z bagoongiem (pastą krewetkową; w szczególności na Filipinach), sosem rybnym, octem, sosem sojowym lub z solą.

Mango stosowane są także w sokach oraz jako składnik lodów i sorbetów. Zielone mango wchodzą w skład sałatek z sosem rybnym i suszonymi krewetkami.

Z mango robi się pulpy, wykorzystywane w barmaństwie i cukiernictwie.

Mango nam dok mai

Owoce egzotyczne

Mai to odmiana mango pochodząca z Tajlandii. Jest to najpopularniejsza odmiana mango w Tajlandii, uprawiana komercyjnie również w Australii, choć jako odmiana niewielka.

Mango to bogate źródło witamin i składników odżywczych. Wśród nich znajdziemy witaminy A, C, E, PP oraz witaminy z grupy B oraz potas, wapń i magnez. Mango uznaje się też za jedno z bogatszych źródeł miedzi, biorącej udział w produkcji czerwonych krwinek. Mango jest bogatym źródłem błonnika.

Dojrzałe owoce mango cechuje zmienność w kolorze i rozmiarach, mogą być z zewnątrz żółtawe, pomarańczowe, czerwone lub zielone, przed dojrzeniem są ciemnozielone. Skórka jest cienka i twarda. Wewnątrz owocu znajduje się silnie spłaszczone nasiono.

Ta odmiana charakteryzuje się żółtą, dość miękką skórką z czerwonym elementami.

Mango sour

Owoce egzotyczne

Za ojczyznę mango uznaje się Indie, choć za kraj jego pochodzenia uznaje się też Pakistan i Filipiny.

Mango to bogate źródło witamin i składników odżywczych. Wśród nich znajdziemy witaminy A, C, E, PP oraz witaminy z grupy B oraz potas, wapń i magnez. Mango uznaje się też za jedno z bogatszych źródeł miedzi, biorącej udział w produkcji czerwonych krwinek. Mango jest bogatym źródłem błonnika.

Dojrzałe owoce mango cechuje zmienność w kolorze i rozmiarach, mogą być z zewnątrz żółtawe, pomarańczowe, czerwone lub zielone, przed dojrzeniem są ciemnozielone. Skórka jest cienka i twarda. Wewnątrz owocu znajduje się silnie spłaszczone nasiono o długości 4–7 cm, zawierające zarodek rośliny.

Mango przeważnie są słodkie, niekiedy kwaskowate, jednak smak i tekstura miąższu różni się w zależności od odmiany uprawnej; niektóre są miękkie, inne są zaś twardsze. Zmienna jest także zawartość włókien.

Spożywany jest miąższ, twarda skórka i nasiono są przed spożyciem usuwane. Poza owocami spożywane są także młode liście mango w formie sałatek.

W kuchni kwaśne, niedojrzałe okazy są składnikiem sosów chutney.

Mogą być też podawane na surowo z solą, chili lub sosem sojowym.

Na mango oparty jest napój aam panna.

Lassi z mango jest popularne w Azji Południowej składa się z kawałków dojrzałych mango lub ich roztartego miąższu, maślanki i cukru.

Dojrzałe mango służą także do przyrządzania curry.

Miąższ mango jest składnikiem dżemu zwanego mangada. Andhra aavakaaya to kiszonka z roztartych surowych, niedojrzałych, kwaśnych mango wymieszanych ze sproszkowanym chili, nasionami kozieradki i gorczycy, solą i olejem arachidowym.

Mango wykorzystywane są także do wytwarzania konserw owocowych- muramby (słodkiego przecieru z mango), amchuru (suszonego, sproszkowanego niedojrzałego mango), kiszonek (także ostrych z dodatkiem oleju gorczycowego) i alkoholu.

Dojrzałe mango można również pociąć na cienkie warstwy, wysuszyć, złożyć i pociąć ponownie na wzór pasków suszonej gujawy sprzedawanych w niektórych krajach.

Mango dodawane są również do niektórych produktów zbożowych, jak mussli czy granola.

Niedojrzałe mango spożywane są z bagoongiem (pastą krewetkową; w szczególności na Filipinach), sosem rybnym, octem, sosem sojowym lub z solą.

Mango stosowane są także w sokach oraz jako składnik lodów i sorbetów. Zielone mango wchodzą w skład sałatek z sosem rybnym i suszonymi krewetkami.

Z mango robi się pulpy, wykorzystywane w barmaństwie i cukiernictwie.

Mango Tommy Atkins

Owoce egzotyczne

To odmiana mango o charakterystycznej czerwonej skórce.

Ma ona także nieco więcej ciał włóknistych w miąższu niż inne odmiany, a jego smak jest dość kwaśny i nie dają się do wielu sposobów przetwórstwa innych, smaczniejszych odmian mango.

Ten gatunek jest bardzo trwały w transporcie i wytrzymały, a jego uprawa relatywnie prosta.

Zachwyca jednak swoimi soczystymi barwami i pięknie wyglądającą skórką.

Mangostan

Owoce egzotyczne

Mangostan występuje w ciepłych obszarach Ameryki Południowej, w Australii oraz w krajach południowo-wschodniej Azji. Drzewo mangostanu jest rośliną wiecznie zieloną.

Owoce mangostanu są okrągłe, niewielkie (około 4 – 7 centymetrów średnicy), otoczone grubą skórką. W środku skórka jest miękka i mięsista, natomiast na zewnątrz sucha i twarda. Skórka ma purpurowy kolor i łatwo oddaje barwę.

Pod skórką znajduje się biała owocnia podzielona na około 5 – 8 segmentów.

Niektóre z segmentów mają w środku nasiona. Miąższ garcynii jest soczysty i bardzo słodki, niektórzy twierdzą, że w smaku przypomina on połączenie ananasa, brzoskwini, poziomki oraz liczi. Konsystencja miąższu również przypomina nieco konsystencję liczi.

Owoce mangostanu cieszą się wysoką zawartość składników odżywczych. W owocach zawarte są między innymi cenne enzymy, minerały (wapń, potas, magnez, cynk, żelazo, miedź, sód, mangan), błonnik, witaminy A, B, C i E oraz antyoksydanty. Owoce są również doskonałym źródłem kwasu hydroksycytrynowego.

Przed zjedzeniem owoce należy obrać. Żeby to zrobić, najlepiej lekko ponacinać skórkę i oderwać ją od miąższu. Mangostan najlepiej smakuje na surowo jako zdrowa przekąska lub dodatek do deserów, sałatek owocowych czy koktajli. Z owoców można również przygotowywać przeciery, koncentraty i soki. Z miąższu mangostanu robi się również dżemy, do których dodaje się różne korzenne przyprawy, na przykład goździki. Dobrą metodą konserwowania owoców jest gotowanie ich w cukrze.

Owoce mangostanu dodaje się do potrawy na sam koniec gotowania, nie należy poddawać ich obróbce termicznej.

Maracuya

Owoce egzotyczne

Marakuja zwana jest pasisslorą lub męczennicą jadalną. Pochodzi z Ameryki Południowej. Ma dwie główne odmiany – żółtą (Yellow Passionfruit) i fioletową (Purple Passionfruit), które rodzą owoce w tychże barwach. Żółta marakuja to odmiana chętniej wykorzystywana w przemyśle spożywczym, wykazująca bardziej kwaskowaty smak niż jej fioletowa, słodko-kwaśna siostra. Poza granicami Ameryki Południowej, marakuja zaadaptowała się także w Australii, Afryce i Indiach.

Świeże owoce są bardzo dobrym źródłem β-karotenu, niacyny, witaminy C, potasu, wapnia, żelaza i błonnika pokarmowego. W 100 g produktu znajduje się około 23 g węglowodanów, 0,7 tłuszczów i 2,2 biała, jednak głównym składnikiem owocu jest woda, która stanowi 70% jej składu.
Sama nazwa owocu sugeruje w jaki sposób powinien być on spożywany. Słowo marakuja pochodzi od indiańskiego słowa oznaczającego owoc, który je się jednym haustem. Na początku należy przepołowić owoc najlepiej robiąc w jego skórze dziurkę i następnie od niej rozpocząć przekrajanie jego struktury. Miąższ łatwo odchodzi od ścianek, dlatego przy użyciu łyżeczki można go jeść bezpośrednio ze środka owocu. Owoc świetnie sprawdza się jako dodatek do deserów, lodów, ciast, słodkich sosów, napojów czy drinków.
 

Migdał świeży

Owoce egzotyczne

Migdały to nasiona migdałowca, a nie orzechy, co jest błędnie interpretowane. Pochodzą z rejonów Bliskiego Wschodu.

Wyróżniają się swoimi właściwościami i wartościami odżywczymi - mają dużo witaminy B2, witaminy E i błonnika . Znajduje się w nich także: Tiamina ,Ryboflawina ,Niacyna ,Witamina B6, kwas foliowy,
witamina A.

Nie brakuje w nich także niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych i pierwiastków mineralnych- szczególnie potasu, wapnia, żelaza, magnezu, fosforu, sodu i cynku.

W kuchni te słodkie orzechy pasują nie tylko do deserów. Doskonale komponują się także z sałatkami, a serwowane z kurczakiem nadają mu egzotycznej nuty.

Zalecane są, ze względu na swoje pozytywne działania- kobietom w ciąży, osobom zestresowanych a także odchudzającym się.

Opuncja figowa

Owoce egzotyczne

Opuncja figowa to jeden z gatunków kaktusa. Jest nazywana również figą indyjską lub opuncją indyjską, gdyż została sprowadzona do Europy przez Krzysztofa Kolumba, który będąc w Ameryce Południowej myślał, iż dopłynął do Indii.

Pierwotnie występowała na obszarze Meksyku, Kanady, Stanów Zjednoczonych, a także w Ameryce Południowej i Środkowej. Obecnie ten gatunek kaktusa można spotkać również w obszarze Morza Śródziemnego, w Australii oraz w Afryce.

Ten gatunek kaktusa wydaje owoce o owalnym kształcie. Nie są one wielkie i ważą zazwyczaj około 100 – 200 gramów. Owoce mogą mieć różną barwę, od zielonej poprzez żółtawą, pomarańczową, a kończąc na czerwonej. Skórka owoców opuncji jest twarda i pokryta wypustkami. W środku znajduje się soczysty miąższ zawierający dużą ilość nasion.

Opuncja figowa to roślina pełna wartościowych składników, do których należą między innymi:witaminy: A, B1, B6,C, E, także : sód, magnez,potas,żelazo,fosfor,błonnik, flowonoidy, alkaloidy, beta- karoten, betalainy.

Opuncja ma działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz przeciwwirusowe.

W niektórych regionach liście opuncji są używane jako warzywo. Przyrządza się z nich na przykład sałatki. Z owoców przygotowuje się natomiast soki, dżemy, marynaty oraz wino. Nasiona pozyskane z owoców można wykorzystać jako przyprawę. Z rośliny tej pozyskuje się również ekstrakty, które wchodzą w skład preparatów zapobiegających kacowi oraz wspomagających odchudzanie.

Miąższ opuncji można jeść na surowo.

Przygotowując owoc do zjedzenia należy zachować ostrożność, ponieważ owoce pokryte są kolcami. Najlepiej odciąć obydwa końce opuncji, a skórka powinna z niej bez problemu zejść.

Papaya formosa

Owoce egzotyczne

Jest to jedna z odmian papji, która charakteryzuje się dużym, żółtym owocem o cienkiej skórce i subtelnym, podobnym do melona, miąższu.

Melonowiec właściwy czyli papaja, nazywana jest owocem aniołów. Papaja jest rośliną z rodziny melonowcowatych (Caricaceae). Wywodzi się z Meksyku, ale uprawiana jest głównie w strefach tropikalnych i subtropikalnych (Australia, Hawaje, Floryda, Kalifornia, Indie, Malezja, Brazylia).

Owoce przybierają barwę od zielonej po ciemnopomarańczową, są owalne i duże.

Waga największych owoców może dochodzić nawet do 10 kg.

Miąższ dojrzałej papai jest soczysty i miękki, a w smaku przypomina melona.

W miąższu znajdują się drobne, czarne nasiona, które można spożywać.

Papaja jest niskokaloryczna i nie zawiera cholesterolu, poza tym jest bogatym źródłem witamin i minerałów. Owoc ten zawiera białko, tłuszcze, węglowodany, błonnik, flawonoidy, witaminy - witaminę A, witaminy z grupy B (witamina B1, B2, B3, B6 i B9), witamina C, E i K oraz minerały - cynk, fosfor, magnez, potas, sód, wapń i żelazo.

Papaina ma też właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne. Wykorzystywana jest w leczeniu trudno gojących się ran, owrzodzeń, oparzeń czy żylaków.

Papaja ma szerokie zastosowanie w kosmetyce.

Papaja oprócz korzyści zdrowotnych jest po prostu smacznym owocem i może znaleźć zastosowanie jako składnik wielu dań. Świetnie sprawdza się jako składnik egzotycznych sałatek czy dodatek do mięs.

Papaja ma słodkawy, korzenny smak, który dobrze komponuje się z niektórymi produktami mlecznymi. Po zmiksowaniu z mlekiem czy jogurtem można otrzymać pożywny koktajl. Zmiksowana papaja może być podstawą deserów lodowych. Z kolei plasterki papai doskonale komponują się z każdą sałatką owocową.

Papaya

Owoce egzotyczne

Melonowiec właściwy czyli papaja, nazywana jest owocem aniołów. Papaja jest rośliną z rodziny melonowcowatych (Caricaceae). Wywodzi się z Meksyku, ale uprawiana jest głównie w strefach tropikalnych i subtropikalnych (Australia, Hawaje, Floryda, Kalifornia, Indie, Malezja, Brazylia).

Owoce przybierają barwę od zielonej po ciemnopomarańczową, są owalne i duże.

Waga największych owoców może dochodzić nawet do 10 kg.

Miąższ dojrzałej papai jest soczysty i miękki, a w smaku przypomina melona.

W miąższu znajdują się drobne, czarne nasiona, które można spożywać.

Papaja jest niskokaloryczna i nie zawiera cholesterolu, poza tym jest bogatym źródłem witamin i minerałów. Owoc ten zawiera białko, tłuszcze, węglowodany, błonnik, flawonoidy, witaminy - witaminę A, witaminy z grupy B (witamina B1, B2, B3, B6 i B9), witamina C, E i K oraz minerały - cynk, fosfor, magnez, potas, sód, wapń i żelazo.

Papaina ma też właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne. Wykorzystywana jest w leczeniu trudno gojących się ran, owrzodzeń, oparzeń czy żylaków.

Papaja ma szerokie zastosowanie w kosmetyce.

Papaja oprócz korzyści zdrowotnych jest po prostu smacznym owocem i może znaleźć zastosowanie jako składnik wielu dań. Świetnie sprawdza się jako składnik egzotycznych sałatek czy dodatek do mięs.

Passionfruit

Owoce egzotyczne

Passionfriut to nie inaczej niż marakuja zwana jest pasisslorą lub męczennicą jadalną. Pochodzi z Ameryki Południowej. Ma dwie główne odmiany – żółtą (Yellow Passionfruit) i fioletową (Purple Passionfruit), które rodzą owoce w tychże barwach. Żółta marakuja to odmiana chętniej wykorzystywana w przemyśle spożywczym, wykazująca bardziej kwaskowaty smak niż jej fioletowa, słodko-kwaśna siostra. Poza granicami Ameryki Południowej, marakuja zaadaptowała się także w Australii, Afryce i Indiach.

Świeże owoce są bardzo dobrym źródłem β-karotenu, niacyny, witaminy C, potasu, wapnia, żelaza i błonnika pokarmowego. W 100 g produktu znajduje się około 23 g węglowodanów, 0,7 tłuszczów i 2,2 biała, jednak głównym składnikiem owocu jest woda, która stanowi 70% jej składu.
Sama nazwa owocu sugeruje w jaki sposób powinien być on spożywany. Słowo marakuja pochodzi od indiańskiego słowa oznaczającego owoc, który je się jednym haustem. Na początku należy przepołowić owoc najlepiej robiąc w jego skórze dziurkę i następnie od niej rozpocząć przekrajanie jego struktury. Miąższ łatwo odchodzi od ścianek, dlatego przy użyciu łyżeczki można go jeść bezpośrednio ze środka owocu. Owoc świetnie sprawdza się jako dodatek do deserów, lodów, ciast, słodkich sosów, napojów czy drinków.
 

Pepino

Owoce egzotyczne

Pepino to po hiszpańsku ogórek, nazywany też melonową gruszką Młode owoce rzeczywiście smakują jak ogórki, dojrzałe zaś - jak melony.

Pepino pochodzi z Ameryki Południowej. Są zbliżone wielkością do awokado, kształtu owalnego z nieco zaostrzonym końcem.

Najczęściej można spotkać pepino należące do odmian o żółtawej, gładkiej skórce pokrytej ciemnymi, purpurowymi pręgami. Istnieją także odmiany dające owoce o bardziej wydłużonym kształcie, okrągłe lub do złudzenia przypominające bakłażana.

Młodych owoców pepino o smaku i zapachu ogórka używa się w kuchni jako warzywo. Dojrzałe stają się miękkie, nabierają aromatu melona lub ananasa. Są doskonałe na deser lub słodką przekąskę.

Nie całkiem dojrzałe owoce możemy traktować jak warzywo i bez obierania dusić gotować oraz smażyć. Natomiast dojrzałe nadają się do jedzenia na surowo, jako dodatek do sałatek i surówek oraz do sporządzania przetworów na zimę. Ich skórka jest twardsza i należy ją obrać podobnie jak w przypadku zwykłego melona.

Physalis

Owoce egzotyczne

Miechunka, inaczej nazywana wiśnią peruwiańską lub rodzynkiem brazylijskim. Jest to roślina stricte ozdobna, ale znalazła też swoje zastosowanie w kuchni.

Obecnie uprawiana na całym świecie, swoje początki wzięła w Ameryce Południowej, gdzie właściwości zdrowotne poznali już Inkowie, nazywając miechunkę złotą jagodą. Obecnie znana i uprawiana jest na całym świecie, także w Polsce. Jest to bylina, zaliczana do rodziny warzyw psiankowatych.

Owoc miechunki jest bogaty w wiele składników odżywczych i witamin. Jest źródłem łatwo przyswajalnych cukrów- glukozy oraz wielu witamin. Owoce złotej jagody zawierają witaminę A, Witaminy z grupy B (tiamina, ryboflawina, niacyna), oraz duże ilości witaminy C. ponadto miechunka jest bogatym źródłem składników mineralnych takich jak: wapń, żelazo, fosfor.

Miechunkę można jeść surową po bezpośrednio po obraniu i umyciu. Owoce wykorzystuje się również do przetworów, dżemów, nalewek. Może być również dodatkiem do sałatek, ciast, jak również stanowić dekorację tradycyjnych wypieków.

Pitahaya (red white)

Owoce egzotyczne

pitaja, nazywany jest smoczym owocem, znana jest też pod innymi nazwami, np.: dragon fruit (co znaczy po polsku „smoczy owoc”) albo truskawkowa gruszka.

Pitaja, także: pitahaya, nanettikafruit; po wietnamsku: thanh long – zielony smok. Pochodzi z Meksyku i Ameryki Środkowej, ale obecnie uprawiany jest w Azji Południowo-Wschodniej: Wietnamie, Malezji, Filipinach, Tajwanie, Okinawie, Izraelu i w Chinach.

Kwiaty smoczego owocu kwitną tylko w nocy, dlatego też nazywane są „księżycowym kwiatem” albo „królową nocy”. Są duże, białe i pachnące.

Pitaja jest umiarkowanie słodka, lekko kwaskowata, bardzo delikatna. W smaku przypomina nieco gruszkę, truskawkę, kiwi i ananasa. Jedni pokochali jej smak, inni narzekają, że jest za mało słodka. Jest idealnym dodatkiem do deserów, koktajli oraz sałatek owocowych.

Dojrzały owoc pokryty jest miękką, różową skórką z zielonymi, sztywnymi liśćmi – wyglądającymi jak kolce. Miąższ jest miękki, biały, z czarnymi pestkami, nieco większymi od ziaren maku. Wraz z dojrzewaniem, pitaja staje się coraz bardziej miękka, liście zaczynają zmieniać kolor na żółty. Taki owoc jest najsmaczniejszy, najbardziej soczysty.

Pitaja ma wiele wartości odżywczych. Warto zajadać się tym egzotycznym owocem nie tylko ze względu na walory smakowe, ale i zdrowotne,jest bogaty w witaminy C, B1, B2 i B3 oraz minerały takie jak: wapń, fosfor i żelazo.

Pitaja jest miękkim owocem, łatwo je kroić, wycinać i formować. Aby więc uatrakcyjnić nie tylko smak, ale i wygląd sałatki, można powycinać smoczy owoc okrągłą łyżką do lodów. Doskonale łączy się z granatem, truskawkami oraz mango. Smoczy owoc nadaje się też do robienia egzotycznych koktajli albo smoothie.

Pitahaya czerwona

Owoce egzotyczne

Pitaja, nazywany jest smoczym owocem, znana jest też pod innymi nazwami, np.: dragon fruit (co znaczy po polsku „smoczy owoc”) albo truskawkowa gruszka.

Pitaja, także: pitahaya, nanettikafruit; po wietnamsku: thanh long – zielony smok. Pochodzi z Meksyku i Ameryki Środkowej, ale obecnie uprawiany jest w Azji Południowo-Wschodniej: Wietnamie, Malezji, Filipinach, Tajwanie, Okinawie, Izraelu i w Chinach.

Kwiaty smoczego owocu kwitną tylko w nocy, dlatego też nazywane są „księżycowym kwiatem” albo „królową nocy”. Są duże, białe i pachnące.

Pitaja jest umiarkowanie słodka, lekko kwaskowata, bardzo delikatna. W smaku przypomina nieco gruszkę, truskawkę, kiwi i ananasa. Jedni pokochali jej smak, inni narzekają, że jest za mało słodka. Jest idealnym dodatkiem do deserów, koktajli oraz sałatek owocowych.

Dojrzały owoc pokryty jest miękką, różową skórką z zielonymi, sztywnymi liśćmi – wyglądającymi jak kolce. Miąższ jest miękki, biały, z czarnymi pestkami, nieco większymi od ziaren maku. Wraz z dojrzewaniem, pitaja staje się coraz bardziej miękka, liście zaczynają zmieniać kolor na żółty. Taki owoc jest najsmaczniejszy, najbardziej soczysty.

Pitaja ma wiele wartości odżywczych. Warto zajadać się tym egzotycznym owocem nie tylko ze względu na walory smakowe, ale i zdrowotne,jest bogaty w witaminy C, B1, B2 i B3 oraz minerały takie jak: wapń, fosfor i żelazo.

Pitaja jest miękkim owocem, łatwo je kroić, wycinać i formować. Aby więc uatrakcyjnić nie tylko smak, ale i wygląd sałatki, można powycinać smoczy owoc okrągłą łyżką do lodów. Doskonale łączy się z granatem, truskawkami oraz mango. Smoczy owoc nadaje się też do robienia egzotycznych koktajli albo smoothie.

Pitahaya żółta

Owoce egzotyczne

pitaja, nazywany jest smoczym owocem, znana jest też pod innymi nazwami, np.: dragon fruit (co znaczy po polsku „smoczy owoc”) albo truskawkowa gruszka.

Pitaja, także: pitahaya, nanettikafruit; po wietnamsku: thanh long – zielony smok. Pochodzi z Meksyku i Ameryki Środkowej, ale obecnie uprawiany jest w Azji Południowo-Wschodniej: Wietnamie, Malezji, Filipinach, Tajwanie, Okinawie, Izraelu i w Chinach.

Kwiaty smoczego owocu kwitną tylko w nocy, dlatego też nazywane są „księżycowym kwiatem” albo „królową nocy”. Są duże, białe i pachnące.

Pitaja jest umiarkowanie słodka, lekko kwaskowata, bardzo delikatna. W smaku przypomina nieco gruszkę, truskawkę, kiwi i ananasa. Jedni pokochali jej smak, inni narzekają, że jest za mało słodka. Jest idealnym dodatkiem do deserów, koktajli oraz sałatek owocowych.

Dojrzały owoc pokryty jest miękką, różową skórką z zielonymi, sztywnymi liśćmi – wyglądającymi jak kolce. Miąższ jest miękki, biały, z czarnymi pestkami, nieco większymi od ziaren maku. Wraz z dojrzewaniem, pitaja staje się coraz bardziej miękka, liście zaczynają zmieniać kolor na żółty. Taki owoc jest najsmaczniejszy, najbardziej soczysty.

Pitaja ma wiele wartości odżywczych. Warto zajadać się tym egzotycznym owocem nie tylko ze względu na walory smakowe, ale i zdrowotne,jest bogaty w witaminy C, B1, B2 i B3 oraz minerały takie jak: wapń, fosfor i żelazo.

Pitaja jest miękkim owocem, łatwo je kroić, wycinać i formować. Aby więc uatrakcyjnić nie tylko smak, ale i wygląd sałatki, można powycinać smoczy owoc okrągłą łyżką do lodów. Doskonale łączy się z granatem, truskawkami oraz mango. Smoczy owoc nadaje się też do robienia egzotycznych koktajli albo smoothie.

Rambutan

Owoce egzotyczne

Rambutan, znany również pod nazwą jagodzian rambutan (Nephelium lappaceum L.), jest rośliną wywodzącą się z rodziny mydleńcowatych. Jego nazwa pochodzi od słowa z języka malajskiego i oznacza „owłosiony” – nie bez przyczyny. Cienka i skórzasta skóra rosnących w kiściach owoców jest pokryta licznymi brodawkami, z których wyrastają miękkie, różowe lub żółte, włoski.

Jadalne owoce przypominają w smaku i wyglądzie inny egzotyczny przysmak – liczi. Ich słodko-kwaśny miąższ jest soczysty i ma barwę perłowobiałą. Z kolei pestki przypominają nieco pestki śliwek – co ciekawe, można je spożywać po uprażeniu.

Słodki, orzeźwiający miąższ rambutanu przypomina w smaku polską śliwkę i sprawia, że ciężko poprzestać na kilku zjedzonych owocach.

Miąższ rambutanu dostarcza nam imponującego zestawu witamin- witaminę A i witaminy z grupy B (B1, B2, B3 i B12) i witamina C oraz minerałów - mnóstwo potasu, solidną dawkę cynk, fosforu, magnezu, mangan, miedź, sód, wapnia i żelaza.

Owoce najlepiej spożywać na surowo, delektując się soczystym miąższem, do którego można się łatwo dostać zrywając skórkę palcami. Ten egzotyczny przysmak wzbogaci smak wielu deserów, sałatek owocowych, smoothies, koktajli, kompotów, win, sosów i przetworów.

Salak

Owoce egzotyczne

Salak znany też jako wężowy owoc czyli snake fruit albo oszpilna jadalna, na pierwszy rzut oka wygląda jak owłosiona, lekko kolczasta, czerwona cebula.

Owoce salaku rosną na drzewach w Indonezji, na Jawie i Sumatrze, ale uprawia się go obecnie w większości krajów Azji Południowej.

Dojrzały salak jest zamknięty w cienkiej, ale dość twardej, suchej, wężowej skórce, koloru brązowo-czerwonego, ze ściśle przylegającymi łuskami, które, kiedy owoc staje się powoli przejrzały, zaczynają się rozchylać. Skórka zbyt mocno dojrzałego salaka jest mocno porowata.

Salak jest owocem bogatym w węglowodany i proteiny, jest bogaty w witaminy z grupy C,B,A

Salaka najczęściej spożywa się w formie surowej, jako składnik owocowej sałatki lub osobno jako przekąska. Możemy go wykorzystać do przygotowania deserów czy też ciast. Sprawdzi się ponadto w przetworach domowych, np. jako dodatek do gruszek w occie.

Sapodilla

Owoce egzotyczne

Pigwica (sapodilla) pochodzi z Ameryki środkowej, ale obecnie hodowana jest wszędzie, gdzie panuje klimat tropikalny. Najwięcej hoduje się jej w Indiach, Indonezji, Malezji i na Sri Lance. Drzewo jest jednym z najszybciej rosnących na świecie i jest bardzo odporne na wiatr i suszę. Owoc sapodilli jest okrągły lub owalny o długości ok. 10 cm.

Sapodilla jest dobrym źródłem witaminy C i A i B. Witamina C pomaga zwalczać wolne rodniki w organizmie, a witaminy A potrzebujemy, by utrzymać wzrok w dobrej kondycji oraz nas przed nowotworami jamy ustnej i płuc. Witaminy z grupy B są bardzo istotne w procesach metabolicznych. Sapodilla jest też bogata w minerały (potas, miedź, żelazo).

Skórka sapodilli jest szarobrązowa i wyglądem przypomina kiwi z zewnątrz, ale bez włosków. Niedojrzała pigwica ma biały, twardy i niejadalny miąższ, wydzielający lakteks, który z kolei zawiera toksyczną saponinę. Saponina może spowodować owrzodzenie jamy ustnej, uczucie pieczenia w przełyku i problemy z oddychaniem. Mlecznobiały lateks stopniowo zanika wraz z dojrzewaniem owocu, a miąższ zamienia się w brązowy. Dojrzałe wnętrze owocu jest miękkie, słodkie, gładkie albo grudkowate, z lekko piżmowym posmakiem. Miąższ jest łatwy do trawienia, bo złożony z cukrów prostych. W środku pigwicy znajduje się 3-10 czarnych, niejadalnych pestek w kształcie fasoli.

Pigwicę najlepiej jeść samą na surowo, wtedy najbardziej możemy delektować się jej wspaniałym smakiem. Dojrzały owoc kroimy na pół i wyjadamy miąższ łyżeczką, odrzucając pestki. Pigwicę dodaje się też do sałatek, lodów, dżemów i ciast. Bardzo popularne w Azji są mleczne koktajle z pigwicy.

Tamarillo

Owoce egzotyczne

Tamarynd

Owoce egzotyczne

Tamarynd pochodzi prawdopodobnie ze Wschodniej Afryki, a obecnie występuje głównie w Południowo-Wschodniej Azji oraz na subkontynencie indyjskim.

Jest owocem drzewa tamaryndowca, który przyjmuje formę strąków. Wewnątrz strąka, pod skórką, znajdują się czarne nasiona otoczone lepkim miąższem. Zwykle jest spotykany w formie suszonych strąków, kawałków owoców albo koncentratu.

Owoce tamaryndowca są bogate w wit. A, B1, żelazo, potas, magnez, fosfor i błonnik pokarmowy.

Owoc tamaryndowca ma słodko - kwaśny smak.

Dodatek tamaryndu do różnych dań sprawia, że nabierają one charakterystycznego, orzeźwiającego, delikatnie pikantnego i delikatnie słodkiego smaku. Owoc ten jako przyprawę można dodawać między innymi do zup o orientalnym charakterze.

W przypadku większych kawałków tamaryndowca warto na początku zanurzyć go na mniej więcej 10 minut w gorącej wodzie, a następnie całość odcedzić (pozbędziemy się wówczas twardych łusek). Z suszonych strąków, w procesie maceracji, można uzyskiwać sok, natomiast pastę z tamaryndu można bezpośrednio dodawać do potraw. Przyprawa ta jest używana najczęściej jako środek dodający kwasowości takim daniom jak gotowana soczewica czy curry. Tamarynd komponuje się dobrze zarówno z mięsami (na przykład grillowanymi albo duszonymi), jak i daniami na bazie ryżu lub roślin strączkowych. Jest on doskonałą przyprawą do makaronów, na przykład do makaronu Pad Thai, a także owoców morza.

Ugly

Owoce egzotyczne

To naturalna hybryda mandarynki z owocem pomarańczy lub grejfruta.

Owoc ten pochodzi z Jamajki. Jego nazwa, tłumaczona z jęz. angielskiego oznacza coś brzydkiego, szpetnego. Oficjalna nazwa cytrusów brzmi jamajskie tangelo i pochodzi od skrzyżowania słów „tangerine”, czyli mandarynka i pomelo, które także może brać udział w naturalnej hybrydyzacji.

Faktycznie, nie jest to owoc, który przyciąga i kusi swoim wyglądem.

Owoce ugli dosłownie wyglądają jak mieszanka kilku różnych cytrusów, dokonana ręką niewprawnego ogrodnika. Co prawda, niektórym owocom, w zależności od odmiany, udaje się zachować względnie okrągły kształt, ale większość jest nieregularna, wręcz jakby pogarbiona. Sama skóra ma żółto-zieloną, przebarwiającą się często ciemniejszymi plamami barwę i teksturę podobną słoniowej skórze, o wyraźnych ciemnych porach.

Pod grubą, nieciekawą skórą ugli kryje się jasnożółty miąższ, o stosunkowo niewielkiej zawartości pestek, podzielony na segmenty powleczone białą skórką.

Ugli je się w cząstkach, z błonką lub bez niej, niczym mandarynkę. Sam miąższ jest bardzo soczysty i słodki z wyraźną, ale nie dominującą nutą kwaśności, bez typowej dla grejpfruta goryczki. Koneserzy uważają go za mariaż najlepszych organoleptycznych właściwości oryginalnych cytrusowych gatunków. Im starzej i mniej atrakcyjnie wygląda ugli na zewnątrz, tym ponoć jest bardziej słodki wewnątrz!

Ugli to bomba witaminowa, dostarcza nieprzeciętnie dużej ilości wit. C, A, witaminy z grupy B i witamina E oraz minerały - magnez, potas, sód, wapń i żelazo.

Jako egzotyczny rarytas jest najczęściej jedzone samodzielnie, w kawałkach, co pozwala najlepiej docenić wyjątkowy smak. Miłośnicy ugli polecają jednak także wyjadanie miąższu łyżeczką z rozkrojonych połówek owocu oraz dodawanie obranych z białej błony segmentów do tropikalnych sałatek owocowych. Poleca się dodawania perfekcyjnie zbalansowanego pod względem słodkości i kwaśności owocu do dań smażonych w woku oraz warzywnych sałatek – ponoć idealnym akompaniamentem do ugli jest awokado, biała cebula oraz cykoria.

Truskawka ananasowa

Owoce egzotyczne

Zwana truskawka biała Pineberry.

Odmiana zakwita na przełomie kwietnia i maja, a owoce wydaje w czerwcu i lipcu. Ich pełną dojrzałość można rozpoznać po białym kolorze skórki i mocno wybarwionych, czerwonych nasionkach, znajdujących się na powierzchni owocu. Owoce truskawki ananasowej, są mniejsze niż owoce odmian czerwonych, ale mają lepszy smak i delikatniejszy miąższ, a ich barwa nie przyciąga ptaków.

Poza walorami zdrowotnymi i bogactwem witamin i minerałów truskawka ananasowa ma bogate zastosowanie w kuchni.

Stanowi perfekcyjny dodatek do deserów, dań głównych z nutą orzeźwienia. Można z nich robić przetwory, koktajle, smoothe… albo po prostu jeść surowe. Są wspaniałe.

Melon canteloupe

Owoce egzotyczne

Pod względem biologicznym melon jest rodzajem ogórka, zalicza się więc do rodziny warzyw dyniowatych. Dziko rośnie w Afryce, Australii i części Azji oraz na niektórych wyspach pacyficznych. Uprawiany jest w wielu krajach, także w Polsce.

Owoc posiada formę kulistą, skórka często podłużnie żebrowana, niekiedy pokryta wyrostkami i guzkami[1]. Nazwa pochodzi od zamku Cantalupo pod Rzymem, gdzie po raz pierwszy w Europie rozpoczęto uprawę tej odmiany.

W melonie kantalupa znajduje się : Witamina C, tiamina, ryboflawina, niacyna, witamina B6,kwas foliowy, witamina A, witamina E, witamina K oraz minerały : wapń, żelazo, megnez, fosfor, potas, sód, cynk.

Kulinarne zastosowanie melona jest bardzo szerokie. Melon najczęściej jedzony jest na surowo. Najprostszą formą jest po prostu przekrojenie go na pół i wydrążenie części jadalnej. Bardzo dobrze smakuje również skropiony sokiem z cytryny, posmarowany miodem, a następnie grillowany. Kantalupa sprawdzi się w sałatkach.

Papryka Trinidad Scorpion

Warzywa

Papryka ta jest zaliczana do odmian o najostrzejszym smaku na świecie. Jej ostrość szacuje się na 1 463 700 jednostek w skali Scoville’a*.

Jak ocenić ostrość potrawy? Subiektywne odczucia nie są w stanie dostarczyć jednoznacznych danych, a obserwacja nieszczęśników, którzy lekkomyślnie zjedli niepozorne papryczki, bywa niekiedy zabawna, ale nie powie nic więcej poza tym, że jedzenie było bardzo ostre.

Zastosowanie w kuchni: Do czego można wykorzystać najostrzejszą paprykę na świecie? To proste: do upieczenia najostrzejszych na świecie ciasteczek lub innych potraw, które przyprawią jedzącego o zawroty głowy.

*Skala Scoville’a - skala ostrości, czyli pikantności danej potrawy, głównie używana w stosunku do papryk. Określa ona ilość kapsaicyny, czyli substancji powodującej uczucie ostrości w produkcie. Zwykła słodka papryka nie jest w ogóle ostra (0 SHU w skali Scoville’a). Ziarenka pieprzu mają 100–500 SHU, w zależności od gatunku. Papryka Tabasco ma od 30–50 tys. SHU. Indyjskie papryki ‘Dorset Naga’ i ‘Naga Jolokia’ osiągają ok. 1 mln SHU i są ok. 25 razy ostrzejsze niż papryka ‘Tabasco’ (liczby uśrednione; faktyczne wartości SHU różnią się w zależności od warunków uprawy, odmian rośliny oraz wielu innych czynników)[1]. W latach 2011–2012 pojawiły się papryki ‘Trinidad Scorpion Butch T’ i ‘Carolina Reaper’ osiągające 1,5 mln SHU. W roku 2017 doniesiono o wyhodowaniu papryki ‘Dragon's Breath’ której ostrość wynosi ok. 2,5 mln SHU. Popularny gaz łzawiący używany w Stanach Zjednoczonych do samoobrony ma od 2 500 000 do 5 000 000 SHU, zaś czysta kapsaicyna (bez dodatków) ma ostrość od 15 000 000 do 16 000 000 SHU.

Źródło: https://pl.wikipedia.org

Bakłażan mini

Warzywa

Bakłażan mini

Inna nazwa tego produktu, to oberżyna lub psianka podłużna, bakman, gruszka miłosna oraz jajko krzewiaste

Bakłażan mini, to mała wersja o smaku i właściwościach ogólnie znanego bakłażana.

Bakłażan pochodzi z ciepłych obszarów Indii, Afryki, Arabii oraz Egiptu, jednak przy zapewnieniu odpowiednich warunków może być uprawiana także na chłodniejszych terenach.

Oberżyna zawiera jednak sporo błonnika pokarmowego oraz pewne ilości soli mineralnych, głównie wapnia i fosforu, ale również magnezu, miedzi, potasu i manganu. W warzywie tym zawarte są też niektóre witaminy, przede wszystkim witaminy z grupy B, witamina C oraz witamina K.

Surowa oberżyna ma charakterystyczny gorzkawy smak, w związku z czym przed poddaniem warzywa obróbce termicznej należy je odpowiednio przygotować. Przed duszeniem, pieczeniem lub smażeniem, bakłażana należy pokroić na kawałki, posolić i pozostawić na minimum kilka minut. Sól powoduje wyciąganie z warzywa wody, wraz z którą usuwana jest goryczka. Po kilkunastu minutach oberżynę należy opłukać pod bieżącą wodą albo osuszyć ręcznikiem papierowym.

Jest to warzywo, które idealnie nadaje się do duszenia z innymi warzywami, do pieczenia, grillowania, a także smażenia. Ciekawym sposobem przygotowania tego warzywa są smażone plastry bakłażana, które można wykorzystać jako dodatek do różnych dań albo podawać jako warzywną przekąskę.

Robi się też z niego różnego rodzaju pasty lub grilluje.

Burak chioggia mini

Warzywa

Ten gatunek buraków wywodzi się z okolic Wenecji.

Podobnie jak buraki czerwone są źródłem witamin A oraz C, a także żelaza i wapnia.

Na zewnątrz przypominają zwykłe czerwone buraki, po ich przekrojeniu zobaczymy natomiast białe i czerwone prążki Charakteryzuje się delikatniejszym i nieco słodszym smakiem niż buraki czerwone. Doskonale sprawdzą się więc w przystawkach i sałatkach. Mogą być jedzone zarówno na surowo, jak i po obróbce termicznej.

Burak żółty mini

Warzywa

Dzięki sporej dawce żelaza i kwasu foliowego buraki są produktem skutecznie wspierającym walkę z niedokrwistością. Żeby zwiększyć przyswajalność żelaza, warto je łączyć z owocami i warzywami bogatymi w witaminę C. Dodatkowo buraki wspomagają wytwarzanie czerwonych krwinek.

Buraki żółte mini mają barwę żółtopomarańczową.

Są słodsze od buraków czerwonych. Wykazują mniejsze właściwości przeciwutleniające, ponieważ są pozbawione betaniny. Zawierają jednak betaksantyny, które mają podobne działanie.

Są dobrym dodatkiem do zup, soków i smoothie.

Cukinia mini

Warzywa

Warzywo to pochodzi z Ameryki Południowej. Prawdopodobnie poszłoby w zapomnienie, gdyby nie Krzysztof Kolumb, który przywiózł nasiona cukinii do Europy.

Podobnie jak pokrewny ogórek czy arbuz, cukinia w dużej mierze składa się z wody.

Poza niewielką ilością białka w cukinii znajduje się pokaźna ilość węglowodanów, błonnika spożywczego.

Jeśli chodzi o witaminy, cukinia jest przede wszystkim pierwszorzędnym źródłem witaminy C choć stopień, w jaki organizm z tego skorzysta zależy oczywiście od sposobu przygotowania – wysokie temperatury niszczą bowiem cenny antyutleniacz.

Poza tym w miąższu i skórce cukinii znajdują się znaczące ilości witaminy B6 , witaminy B2 , kwasu foliowego ,w mniejszych ilościach znajdziemy tu również witaminę A, witaminy z grupy B (witamina B1, B2, B3, B6 i B9)), witamina C, E i K.

Cukinia na dobre już wpisała się do kanonu europejskiej i światowej kuchni, stając się elementem obowiązkowym klasycznych dań. W Francji wykorzystuje się ją do jednogarnkowego dania ratatouille, które łączy w sobie smak duszonych warzyw z południa. We Włoszech legendą owiane są Fiore di Zucca, czyli kwiaty cukinii smażone w delikatnym cieście. W Bułgarii natomiast je się smażoną cukinię z jogurtowym dipem, a w Turcji rodzaj omletu zwanego mücver. Cukinie znajdziemy także w smażonych daniach kuchni tajskiej i wietnamskiej, a także w meksykańskich mieszankach chili.

Kukurydza mini

Warzywa

Kukurydza zwyczajna (Zea mays) należy do rodziny traw i jest rośliną jednoroczną. Powszechnie uznaje się ją za zboże i wyróżnia ponad 200 typów. Podgatunki różnią się między sobą budową ziarniaków oraz kłosa w kolbie.

Kukurydza ma szerokie zastosowanie w przemyśle cukierniczym, piekarniczym, piwowarskim, olejarskim i paszowym. Co więcej, roślina ta jest również używana jako surowiec w przemyśle papierniczym i posiada ogromny potencjał w produkcji bioenergii (np. biomasa). Wytwarza się z niej też mąkę, kaszę i słynne płatki kukurydziane (corn flakes). Mąka powstała z tej rośliny jest idealnym produktem dla alergików i chorych na celiakię, ponieważ nie zawiera glutenu w swoim składzie. Z kolei olej kukurydziany wytwarzany z zarodków jej nasion jest doskonałym źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych. Jak widać, kukurydza ma obecnie ogromne znaczenie gospodarcze.

Zawiera bogaty zestaw witamin - witamina A, witaminy z grupy B (witamina B1, B2, B3, B6 i B9), witamina C, D, E i L (kwas antranilowy). W jej ziarnach znajdziemy też minerały - cynk, fosfor, jod, magnez, miedź, potas, selen, sód, wapń i żelazo.

Kukurydza mini lub baby zbierane są wcześnie, podczas gdy łodygi są jeszcze małe i niedojrzałe.

Zazwyczaj jest spożywana w całość – w przeciwieństwie do jej dojrzałej i dużej wersji.

W kuchni świetnie sprawdza się jako urokliwy dodatek do dań. Nie odbiega smakiem wręcz jest delikatniejsza i słodsza, od swojej starszej, większej siostry.

Marchew mini kolorowa

Warzywa

Marchew mini to urocza, mała wersja niebywale zdrowej, smacznej i pięknej marchewki maxi.

Marchew to przede wszystkim źródło karotenoidów, czyli przeciwutleniaczy, które zarazem są barwnikami nadającymi marchewce charakterystyczny pomarańczowy kolor.

Poza witaminą A (beta-karotenu), w którą króluje marchew, to zawiera ona jeszcze następujące witaminy: C,tiamina, ryboflawina,niacyna, Witamina B6, kwas foliowy, witamina E, K oraz minerały : wapń, żelazo, magnez, cynk, sód, fosfor, potas.

Jedzenie tego warzywa korzystnie wpływa na wzrok, poprawia funkcjonowanie serca oraz nadaje skórze złocisty kolor lekkiej opalenizny skóry.

W starożytności znana i hodowana była marchew w kolorze białym. Znaną obecnie pomarańczową marchew wyhodowana została w XVII wieku przez Holendrów.

Dostępne są też czerwone, żółte oraz ciemnofioletowe i czarne marchewki.

Marchew mini z nacią

Warzywa

Marchew mini to urocza, mała wersja niebywale zdrowej, smacznej i pięknej marchewki maxi.

Marchew to przede wszystkim źródło karotenoidów, czyli przeciwutleniaczy, które zarazem są barwnikami nadającymi marchewce charakterystyczny pomarańczowy kolor.

Poza witaminą A (beta-karotenu), w którą króluje marchew, to zawiera ona jeszcze następujące witaminy: C,tiamina, ryboflawina,niacyna, Witamina B6, kwas foliowy, witamina E, K oraz minerały : wapń, żelazo, magnez, cynk, sód, fosfor, potas.

Jedzenie tego warzywa korzystnie wpływa na wzrok, poprawia funkcjonowanie serca oraz nadaje skórze złocisty kolor lekkiej opalenizny skóry.

W starożytności znana i hodowana była marchew w kolorze białym. Znaną obecnie pomarańczową marchew wyhodowana została w XVII wieku przez Holendrów.

Dostępne są też czerwone, żółte oraz ciemnofioletowe i czarne marchewki.

Marchew mini

Warzywa

Karczoch mini

Warzywa

Koper włoski mini

Warzywa

Patison mini zielony

Warzywa

Patison mini żółty

Warzywa

Por mini

Warzywa

Rzepa mini

Warzywa

Szparag mini

Warzywa

Avocado zutano

Warzywa

Batat

Warzywa

Bimi

Warzywa

Chili jalapeno czerwone

Warzywa

Chili jolokia czerwona

Warzywa

Chili jalapeno zielone

Warzywa

Chili habanero czerwone

Warzywa

Chili rawit czerwone

Warzywa

Cukinia żółta

Warzywa

Czosnek czarny

Warzywa

Dynia hokkaida

Warzywa

Dynia kabocha

Warzywa

Dynia spaghetti

Warzywa

Eddo

Warzywa

Fasolka kenia

Warzywa

Galangal

Warzywa

Groszek cukrowy luzem

Warzywa

Groszek cukrowy

Warzywa

Groszek śniegowy luzem

Warzywa

Groszek śniegowy

Warzywa

Imbir

Warzywa

Juka

Warzywa

Kai-lan

Warzywa

Kalafior cima di rapa

Warzywa

Kalafior romanesco

Warzywa

Karczoch

Warzywa

Korzeń lotosu

Warzywa

Kurkuma

Warzywa

Marchew biała

Warzywa

Marchew fiolet

Warzywa

Marchew żółta

Warzywa

Okra

Warzywa

Pasternak

Warzywa

Peper aja amarillo

Warzywa

Peper aji limo czerwone

Warzywa

Peper aji limo mix

Warzywa

Platan

Warzywa

Rzepa arbuzowa

Warzywa

Rzodkiew czarna

Warzywa

Szalotka bananowa

Warzywa

Szalotka

Warzywa

Szparag zielony

Warzywa

Taro

Warzywa

Topinambur

Warzywa

Ziemniak charlotte

Warzywa

Ziemniak cherrie

Warzywa

Ziemniak fiolet

Warzywa

Ziemniak ratte

Warzywa

Cebula perłowa

Warzywa

Kasztany

Warzywa

Ogórek mini

Warzywa

Szparag biały

Warzywa

Fasolka long

Warzywa

Dynia piżmowa

Warzywa

Trzcina cukrowa

Warzywa

Melon gorzki

Warzywa

Liście kaktusa

Warzywa

Boczniak królewski

Grzyby

Grzyb enoki

Grzyby

Grzyb portabello

Grzyby

Grzyb shimeji biały

Grzyby

Grzyb shimeji brązowy

Grzyby

Enoki złote

Grzyby

Czarna trąbka

Grzyby

Shitake

Grzyby

Mini boczniak królewski

Grzyby

Cepe

Grzyby

Smardz

Grzyby

Kasztanowy

Grzyby

Choi sam

Sałaty/Kapusty

Kra chai

Sałaty/Kapusty

Pak-soy mini

Sałaty/Kapusty

Pak-soy sanghai

Sałaty/Kapusty

Pak-soy

Sałaty/Kapusty

Roszponka

Sałaty/Kapusty

Rukiew wodna

Sałaty/Kapusty

Sałata tatsoy

Sałaty/Kapusty

Szpinak mini

Sałaty/Kapusty

Mizuna czerwona

Sałaty/Kapusty

Mizuna zielona

Sałaty/Kapusty

Botwina czerwona

Sałaty/Kapusty

Rukola

Sałaty/Kapusty

Cordifole

Sałaty/Kapusty

Sałata rzymska

Sałaty/Kapusty

Sałata frisee

Sałaty/Kapusty

Kaisoi

Sałaty/Kapusty

Kailan

Sałaty/Kapusty

Musztardowiec

Sałaty/Kapusty

Aksamitka

Kwiaty jadalne

Bratek

Kwiaty jadalne

Kwiat cukinii

Kwiaty jadalne

Ogórecznik

Kwiaty jadalne

Storczyk arachnis

Kwiaty jadalne

Storczyk biały

Kwiaty jadalne

Storczyk galax

Kwiaty jadalne

Storczyk galaxy blue

Kwiaty jadalne

Storczyk lovely sherbet

Kwiaty jadalne

Storczyk mix

Kwiaty jadalne

Storczyk mokkara różowa

Kwiaty jadalne

Storczyk mokkara żółta

Kwiaty jadalne

Storczyk neva

Kwiaty jadalne

Blinq blossom

Premium

Blinq blossom - Kwiat jadalny pochodzący z Republiki Południowej Afryki. Dostępny przez cały rok. Żywotność produktu na półce to około 7 dni. Temperatura przechowywania to 2-7 st. Celsjusza. 

Wygląda jak oszroniony kryształ. Smakuje orzeźwiająco i świeżo, ma słony posmak. Doskonale łączy się z wędzonymi mięsami oraz rybami.

Dushi

Premium

Dushi - kwiat jadalny pochodzący z krajów europejskich. Dostępny przez cały rok. Rekomendowana temperatura przechowywania do 2-7 st. Celsjusza. Zachowuje świeżość przez około 7 dni.

To mały,niepozorny kwiat o wielkim potencjale z nasyceniem naturalnej słodyczy, z nutą mięty i perfum. Nawet jego niewielka ilość dodaje potrawie lub deserowi niepowtarzalnego smaku. Zalecany do łączenia z deserami owocowymi lub lodami a także słonymi potrawami, gdzie jego słodycz staje się wyraźnie zaskakująca. Można go łatwo rozdrobnić.

Gangnam tops

Premium

Gangnam tops - łodygi rośliny pochodzącej z Korei Południowej. Produkt w naszej ofercie jest dostępny przez cały rok. Powinien być przechowywany w temperaturze 2-7 st. Celsjusza, co pozwoli mu żyć około 7 dni. 

Gangnam tops stanowią smaczny dodatek do sałatek, kanapek. Świetnie łączą się z tłustymi rybami takimi jak makrela czy śledź, z warzywami strączkowymi i ziemniakami. Topy gangnam są bardzo dekoracyjne, bliskie natury a ich łodygi są chrupiące o lekko gorzkawym smaku, pasują także do deserów, szczególnie z czerwonych owoców.

Floregano

Premium

Floregano - kwiat pochodzenia śródziemnomorskiego. Zalecana temperatura przechowywania to 2-7 st. Trwałość produktu to 7 dni. Celsjusza. Jest dostępny przez cały rok. 

Jadalny, aromatyczny kwiat oregano, który dobrze się komponuje z wieloma rodzajami potraw, między innymi z jagnięciną i w kuchni azjatyckiej. Smacznie łączy się z warzywami takimi jak: pomidor, cukinia i papryka.

Hippo tops

Premium

Hippo tops - to rodzaj rukwi wodnej z ciemną, fioletową obwolutą na brzegach. Jest to rodzaj rośliny wodnej, dziko rosnącej w Europie i Azji. Hippo tops z naszej oferty rośnie na północno-wschodniej stronie Himalajów. 

Jego trwałość i świeżość to 7 dni przy przechowywaniu w temperaturze 2-7 st. Celsjusza. Jest dostępny przez cały rok.

Powszechnie stosuje się go do gotowania zupy z rukwi. Topy doskonale uzupełniają smak sałatek i miękkich mięs oraz warzyw.

Paztizz tops

Premium

Są to topy anyżu.  Paztizz tops pochodzi z Ameryki Środkowej i Południowej. Tam jego liście wykorzystuje się przy przygotowaniu herbaty oraz znajdują zastosowanie w medycynie. 

Przechowywany w temperaturze 2-7 st. Celsjusza zachowuje swoje właściwości smakowe i estetyczne przez 7 dni. Dostępny jest przez cały rok. 

Topy o mocno anyżowym i świeżym smaku doskonale łączą się z rybami oraz wzmacniają smak słodkich potraw. 

Spiczaste, miękkie liście posiadają wyjątkową wartość estetyczną

Liście ostrygowe

Premium

Liście limonki kafir

Premium

Anyż ziarno

Premium

Shiso czerwone

Premium

Shiso zielone

Premium

Por

Premium

To mikro zioło o dość mocnym, intensywnym smaku. Jest również silnie aromatyczny.

Zawiera moc witamin i minerałów. Jest bogaty miedzy innymi w : fosfor, wapń, wit. C, karoten.

W kuchni doskonale podkreśla smak potraw z surowego mięsa: tatar wołowego lub z ryby.

Perfekcyjnie komponuje się z kuchnią azjatycką.

Liście curry

Premium

Liście nasturcji

Premium

Wasabi

Premium

Anyż gwiazda

Przyprawy

Charakterystyczne ośmioramienne gwiazdki wypełnione nasionami są stosowane nie tylko jako aromatyczna przyprawa, lecz także jako surowiec do produkcji leków i kosmetyków. Anyż gwiaździsty (gwiazdkowy) wykazuje bowiem wiele właściwości leczniczych. Anyż gwiaździsty to przyprawa, która pomaga zniwelować skutki przejedzenia. Anyż pobudza wydzielanie soków żołądkowych, działa rozkurczowo i wiatropędnie, dlatego jest sprawdzonym środkiem na niestrawność, a także wzdęcia i gazy. Dawniej stosowano nalewki zawierające owoce anyżu gwiaździstego, które poprawiały trawienie.

Zastosowanie w kuchni - W Polsce anyż gwiazdkowy powszechnie używany jest jako przyprawa do świątecznych wypieków, mięs (wieprzowiny, cielęciny i drobiu), warzyw oraz wyrobów alkoholowych.

Jak przechowywać? Anyż gwiazdkowy, podobnie jak inne przyprawy, najlepiej przechowywać oddzielnie, w szczelnie zamkniętym szklanym lub porcelanowym pojemniku, ponieważ szkodzą mu wysoka temperatura, światło, wilgoć oraz dostęp powietrza. Warto wiedzieć, że dłużej zachowuje swoją moc, jeżeli trzyma się go w formie niezmielonej.

Źródło: https://www.poradnikzdrowie.pl

Anyż ziarno

Przyprawy

Bazylia liść

Przyprawy

Chili mielone

Przyprawy

Chili grys

Przyprawy

Curry

Przyprawy

Cynamon kora

Przyprawy

Cynamon laska

Przyprawy

Cynamon mielony

Przyprawy

Cząber liść

Przyprawy

Czarnuszka ziarno

Przyprawy

Czosnek niedźwiedzi

Przyprawy

Czubryca czerwona

Przyprawy

Czubryca zielona

Przyprawy

Fasola tonka

Przyprawy

Gałka muszkatałowa mielona

Przyprawy

Gałka muszkatałowa

Przyprawy

Garam masala

Przyprawy

Goździki

Przyprawy

Imbir mielony

Przyprawy

Jałowiec owoc

Przyprawy

Kardamon owoc

Przyprawy

Kmin rzymski mielony

Przyprawy

Kmin rzymski ziarno

Przyprawy

Kminek ziarno

Przyprawy

Kolendra ziarno

Przyprawy

Kozieradka mielona

Przyprawy

Kozieradka ziarno

Przyprawy

Kurkuma mielona

Przyprawy

Liść laurowy

Przyprawy

Lubczyk

Przyprawy

Gatunek byliny, który należy do rodziny selerowatych. Jego inne nazwy ludowe, to: lubiśnik lekarski, korzeń, łakotne ziele, mleczeń.

Pochodzi z Afganistanu i Iranu. Jest uprawiany w wielu rejonach świata, między innymi w Polsce i Izraelu.

Posiada szereg właściwości leczniczych, gdyż jest bogaty w takie związki jak: ftalidy, kwasy polifenolowe, związki kumarynowe, garbniki, kwasy organiczne.

Ma opinię naturalnego afrodyzjaku.

Z wyglądu nieco podobny do selera. Ma charakterystyczne liście. Na bazie jego korzenia sporządza się wywary służące poprawie zdrowia. Wpływa na pozbycie się toksyn z organizmu, zapobiega powstawaniu miażdżycy, ma działanie wykrztuśne. Dzięki olejkom eterycznym w swoim składzie, poprawia ukrwienie narządów płciowych, co przyczynia się do lepszego pożycia seksualnego.

Wspomaga organizm przy niestrawności i łagodzi uciążliwe wzdęcia.

Stosowany jako napar ma wiele dobroczynnych właściwości, takich jak: reguluje nieżyt układu moczowego, eliminuje toksyny z organizmu, przeciwdziała zakrzepom, wspomaga leczenie kaszlu, łuszczycy oraz wrzodów żołądka.

Lubczyk ma trójfazę smakową, na początku jest gorzkawy, później lekko ostry, by na końcu stać się przyjemnie cierpkim.

Można go podawać do potraw w całości lub posiekać, można równiej używać jego suszonej wersji. Brak jest przeciwwskazań do mrożenia lubczyku. Należy jednak pamiętać o jego intensywności i o tym, że dodanie do potrawy lubczyku w zbyt dużej ilości może za bardzo zdominować jej smak.

Lubczyk doskonale komponuje się jako dodatek do różnego rodzaju sosów, dań mięsnych, rybnych, warzywnych, twarogu no i przede wszystkim nie obędzie się bez niego rosół.

Lubczyk to jeden ze składników sławetnej przyprawy maggi.

Proces suszenia niewiele wpływa, podobnie jak mrożenie świeżego lubczyku, na jego walory smakowe. Pozwala sięjednak cieszyćjego dostępnością w kuchni na wyciągnięcie ręki.

Lukrecja korzeń

Przyprawy

Majeranek liść

Przyprawy

Oregano liść

Przyprawy

Papryka czerwona grys

Przyprawy

Papryka czerwona płatki

Przyprawy

Papryka ostra mielona

Przyprawy

Papryka słodka mielona

Przyprawy

Papryka słodka wędzona

Przyprawy

Pieprz biały mielony

Przyprawy

Pieprz biały ziarno

Przyprawy

Pieprz cayenne mielony

Przyprawy

Pieprz cytrynowy grys

Przyprawy

Pieprz czarny grys

Przyprawy

Pieprz czarny mielony

Przyprawy

Pieprz czarny ziarno

Przyprawy

Pieprz czerwony ziarno

Przyprawy

Pieprz kolorowy

Przyprawy

Pieprz suszony z bazylią

Przyprawy

Pieprz suszony z oregano

Przyprawy

Sól himalajska czarna

Przyprawy

Sól himalajska różowa

Przyprawy

Sumak

Przyprawy

Wanilia laska

Przyprawy

Ziele angielskie

Przyprawy

Zioła prowansalskie

Przyprawy

Por

Przyprawy

To mikro zioło o dość mocnym, intensywnym smaku. Jest również silnie aromatyczny.

Zawiera moc witamin i minerałów. Jest bogaty miedzy innymi w : fosfor, wapń, wit. C, karoten.

W kuchni doskonale podkreśla smak potraw z surowego mięsa: tatar wołowego lub z ryby.

Perfekcyjnie komponuje się z kuchnią azjatycką.

Bimi

Przyprawy